 |
|
|
Şimdi uzaklardasın
Gönül hicranla doldu
Hiç ayrılamam derken
Kavuşmak hayal oldu
Sevda bahçelerinin
Çiçekleri hep soldu
Hiç ayrılamam derken
Kavuşmak hayal oldu
aylar geçmişti,bu kadar büyük bir sessizlik pek hayra alamet değildi.bir taraftan içimde kaybettiğim korkusu,diğer taraftan beni öylece orada bırakıp gitmesine olan kızgınlığım ve ilk kez orada tanıştığım gururum..her şey daha da kötüye gidiyordu artık,unutmaya çalıştıkça bağlanıyor,kızmaya çalıştıkça tekrar tekrar aşık oluyordum.
artık dayanılmaz olmuştu bu ayrılık,ya gidip onu geri kazanıp yüreğimde ki yerine oturtmalıydım,ya da çekip silahımı yüreğimdeki onu vurmalıydım.ve unutmalıydım ebediyen...
ve dayanamadım,soğuk bir kış günü mesaimi bitirdikten sonra otogara gidip ankara ya bilet aldım.ve otobüse atlayıp çıktım yola.gec saat 01:00 gibi aşti de idim.sabahı aşti deki demir bankların üzerinde yarı uyuyarak ettim.sabah olmuştu.dolmuşa binip Çankayanın yolunu tuttum.telefonu sürekli kapalı idi,ev telefonunu arıyordum ama kimse bakmıyordu,galiba evde de değillerdi ve boşuna gelmiştim.akşama kadar dolaşıp akşam tekrar evinin önüne geldim.üç katlı bir evin son katında oturuyorlardı ve evin tam karşısında pazar yeri ve telefon kulübesi vardı.tekrar eve telefon açtım,telefonu Leyla açtı,heyecanlı titrek bir sesle;
-merhaba Leyla ben geldim ve seni görmeliyim dedim.o da heyecanlanmıştı,aynı ses tonuyla;
-inanmıyorum! nerdesin şuan,beni kandırmıyosun değil mi?.dedi.
-hayır güzelim kandırmıyorum,evin karşısındaki kulubedeyim,inanmıyorsan çıkıp bakabilirsin dedim.telefonu bırakıp balkona çıktı,
ben sanki kör birinin gözlerinin açılıp güneşi,dünyayı,gökyüzünü görmesi gibi sevinçli ve heyecanlıydım.o an keşke daha önce gelseydim ve bu güzellikten bu kadar uzun süre uzak kalmasaydım dedim..
beni görüp tekrar içeriye girdi,telefonu alıp;
-seni gördüğüme sevindim,ama bu kadar zaman sonra geleceğine hiç gelmeseydin,seninle görüşmek istemiyorum.deyip telefonu kapattı.
haklıydı belki,aylar olmuştu aramamıştım,ama bende haklıydım,beni bırakıp gitmişti,hem de nasıl...
tekrar telefon açtım;
-biliyorum beni dinlemeyeceksin ama ben seni bekleyeceğim,hemde burda tam karşıdaki parkta,günler aylar sürsede bekleyeceğim dedim.
-sen bilirsin ama boşuna beklersin dedi.
telefonu kapatıp yürümeye başladım,acıkmıştım,iki gündür hiçbirşey yememiştim.istesem de yiyemezdim çünkü son paramı dolmuşa vermiştim.ama olsun diyordum kendi kendime,Leyla sız kalmaktan,onsuz ölmektense açlıktan ölürüm daha iyi.parka gelip bir bankın üzerine oturdum,akşam ezanı okunuyordu,kalkıp camiye gittim,namazdan sonra yaradana Leyla mın beni affetmesi için dua ettim.
tekrar parka gelip oturdum,bi arkadaşım evine davet etmişti ama gitmedim.sabaha kadar burada,Leyla nın odasının penceresinin karşısında oturacaktım,belki bir kez de olsa perdeyi aralayıp bakar,onu tekrar görebilirdim.
saatler ilerliyordu ama perde açılmıyordu,hafiften kar yağmaya başlamıştı.artık soğuktan ve açlıktan iyice yorgun düşmüştüm,kendi kendime ceza veriyordum sanki...
bankın üzerine sol kolumun üzerine uzandım,uyumuşum,,
yanağıma değen bir sıcaklıkla irkildim,korkmuştum,gözlerimi açtığımda Leyla nın yanağımı öptüğünü gördüm.rüya gördüğümü düşünüp doğruldum,baktım karşımda,rüya değildi,gerçekten oydu,bana;
-ya sen delimisin? ne bu halin? ya donsaydın burda diye çıkıştı.
-şu haline bak !!
gerçekten yaptığım delilikti..üzerimde abartısız bir karış kar vardı.donmadığım için şanslıydım..Leyla ya bakıp;
-ben,seni bekledim,sensiz ölsemde gitmek istemedim dedim...
-haklısın galiba ben deliyim
-yok yok aşığım dedim
o dünya güzeli gözleriyle bana doğru bakıp,o tatlı tebessümüyle;
-bende sana aşığım,hem de deliler gibi deyip boynuma sarıldı...
evet artık yanımdaydı,benimleydi ve kollarımdaydı...
Allahım sana binlerce kez şükürler olsun...
elimden tutup;
-kalk gidiyoruz sana bir sürprizim var,dedi.
-hayırdır bebeğim nereye?
-eve,dedi
-ne ? eve mi? nasıl yani?
-evet eve gidiyoruz,korkma babam ve abimler şehir dışında,annem ve ablamla tanışmanın zamanı geldi..
-ama,ama ben nasıl gelirim,böyle apar topar?
-onlar geldiğini biliyolar,seni bekliyolar.
eve giittik,kapıyı çaldık,çok heyecanlıydım,titriyordum adeta,sevdiğim kızın ailesiyle tanışacaktım ve ben nasıl göründüğümü dahi bilmiyordum.
kapı açıldı,kapıyı açan ablasıydı;
-buyrun Mecnun bey hoşgeldiniz.
-hoşbulduk deyip içeriye girdim.mutfakta annesi vardı ve çok sert bakıyordu.benim korkum iyice arttı.sanırım kıpkırmızı kalmıştım.
-hoşgeldin evladım..nasılsın?
ben ürkek bir sesle;
-hoşbulduk efendim,iyiyim teşekkür ederim siz nasılsınız?
-bizde iyiyiz evladım buyur geç içeriye...
salona geçip hemen sobanın yanına oturdum,buzlarım yeni yeni çözülüyodu sanki,hemen yanıma Leyla oturdu,gülümseyerek;
-korkma o kadar ya yemezler seni. hem sana bir sürprizim daha var bekle beni ..ben atıldım hemen;
-sakın babam da burda deme ?!!!!
-yok canım korkma,sevdiğin bişey...
-oh şükür herhalde bunu kaldıramazdım...
bir kaç dakika sonra elinde çaydanlıkla Leyla içeriye girdi,arkasından da ablası ve annesi,ablasının elinde üzerinde henüz buharıyla nefis görünen su böreği vardı..
sürprizi buydu,benim en sevdiğim yiyecek olan su böreği,
-sen bunu ne zaman yaptın?mükemmel görünüyor.
-sabah çok erken ablamı kaldırıp ona yaptırdım,senin çok sevdiğini söyleyince ablam da beni kırmadı,biliyosun ben o kadar marifetli değilim...
-çok teşekkür ederim ablacım,elinize sağlık,..
-rica ederim afiyet olsun...
o kadar güzel yapmıştı ki sanırım kocaman bir tepsiyi tek başıma yemiştim.biraz sohbet edip,tanıştık,çok sıcakkanlı ve sevecen insanlardı.tanıştığıma çok sevinmiştim...
bir süre sonra izin alıp evden çıktık,kızılay,ulus,biraz dolaştıktan sonra gençlik parkına geldik..
o güne kadar Leyla nın elini hiç tutmamıştım,yani sevgilinin elini tuttuğun gibi hiç el ele tutuşmamıştık,ona elini tutabilirmiyim de diyemiyordum.bir bahane bulup elini tutmalıydım.luna parka gittik,aklıma bir fikir gelmişti,onu korkutacak bir şeye binip korkmasını ve bahaneyle benim elimi tutmasını hatta sarılmasını sağlayacaktım.
baktım en korkutucu olanı explorer..hemen gidip bilet aldım ve bindik..
havada uçuyor,üçyüz altmış derece dönüyoduk ama tık yok.korkmuyor..baktım olmuyor,duruma el koydum...;
-ah başım dönüyor,durdurun korkuyorum düşcem ahhhh,...bağırmaya başladım.. elimi tutup bana sarıldı.
-tamam aşkım ben yanındayım elimi sıkı tut,sarıl bana...kaçırırmıyım,hemen elini tutup sarıldım..
makina durdu aşağıya indik,ben başım öne eğik;
-sana bir itirafta bulunacağım dedim..daha ağzımı açmadan
-numara yaptın dimi,aslında korkmadın,elimi tutmak için yaptın...
-şey,eee evet
yanıma gelip elimi tuttu ve onun elini ilk kez iki sevgili gibi orada tuttum,ve ilk kez orada öptüm: (28 ekim 2002)..
biraz daha dolaşıp aştiye geldik,artık geriye dönme zamanım gelmişti.ayrılacaktık ama bu defaki ayrılık bir sonraki kavuşmanın vedasıydı sadece..
evet otobüsün hareket saati gelmişti bana sarılıp ağlamaya başladı,gözyaşlarını ellerimle silip gözlerinden öptüm ve;
-en kısa zamanda tekrar geleceğim bebişim,şimdi ağlama ve bana ben gittikten sonra da ağlamayacağına söz ver.dedim..
-tutmayacağım sözü vermem,ağlıyacağım,ağlamak istiyorum çünkü en sevdiğim varlıktan ayrılyorum......
tekrar öpüp onu gözyaşalarıyla aşti de bıraktım....
seni çok seviyorum bebişim,seni çok seviyorum......[
|
| WwW.WeBCaNaVaRi.NeT | > .::|♥ Aşk & Sevgi ♥|::. > Aşk Şiir - E-Kart - Sms - Mektup ve Öyküleri > Aşk Öyküleri (Moderatör: WeBCaNaVaRi)
Konu: Sadece Bahistin Önce Aşkım Oldun Şimdi Ise Ecelim [ Bölüm - 3 ]
Yazdır
Gelişmiş Arama
Mayıs 31, 2008, 06:28:50 ÖS