Razİel Mathİlda

Kederle uyan bu güne, yüzünde çürümüş gecenin izleriyle
Sesini kıs zihninin ve bütün benlik sorgularını kapına dayanan o çift el silah sesiyle öldür!
Aslı kayıp bir öyküdür bu –özünde sen
Silik bir cennet hayalinin sınırlarında raks ederken
Kanar hüzün reallerin sağır gidip gelirken
Her gününde aynı kabusun yolunda
Cevapsız kaldığın bu hayat dramasında kaybederken
Kayıp zamanı varsayıp ta sarhoşuysam
zihnimin inceden dumanlı krizlerinde -peki sen nerdeydin?
Ayaklarıma çift pranga vur kelamın bayraklarını indir yarıya tüm betimler sussa da;
Dilime özgürlük mühürlerini yeğle,
bavulumda armonilerim suskun halen kalp krizlerimle eşdeğerken
Son kez bir sorgu sun harabe ruhuna
Giderken O, bir şarap damıt ölüm tadında…

Nakarat: (2x)

Doğ Mathilda kollarımda hasretim küçük bebek
Sesimde özlemin kokar ve mutluluk yatak döşek
Sancılar kelepçe, adıma tüm sokaklar emanet
Sonbahar deminde kalbim, gözlerim yitik Tibet..!

Nakarat: (2x)

Raziel (VERSE):

Kalan nedir bakar bir kör müyüz? Satar ölür müyüz?
Huzur görür müyüz? -Savaş içinde kördüğümmüşüz!
Sıyır ki tenini yaşamın içinde hep bu nağmeler var
Sunaklarım Sin, melankolik travmalar
Beni de dünde bırak koluma bir kelepçe tak, bugünde yandı közüm
Sözümden dönemedim real özüm.
Bilir kişiydi bir tekillik uğruna triplik dostluk örneği
Mutluluksa hep bölüm bölüm
Sen ki acının yadigarısın, Rap’inin kan beşiklerinde sallanan hüznün umuda haykırışlarındasın.
Tasvirin tabibin , Rap’in hatim bu düş senin
kadim sevişlerinde dünya kan kusarken eylemin..
Melodisel figürlerimde masum bir bebek yatar
doyar bu renge çizilen tüm hazin kokan satırlar
kesik nefeslerimden ince armonim sızar.
karanlık bir odaydı kalbim duvarlar ve tablolar...”