Postaci

POSTACI
İnsanın dünyanın yurdun haberini
ağacın kuşun kurdun haberini
seher vakitlerinde
yahut
gecenin ortasında
taşıdım insanlara yüreğimin çantasında
şairlik ettim
bir çeşit postacılık yani.
Çocukken postacı olmak isterdim
şairlik filân yoluyla değil ama
basbaya sahici postacı.
Renkli kalemlerle çizilirdi bin türlü resim
hep aynı postacının Nâzımın resmi
Jül Vernin romanlarıyla coğrafya kitaplarına.
İşte köpeklerin çektiği kızağı
sürüyorum buzun üzerinde
Işıldıyor kuzey şafağı
konserve kutularıyla posta
paketlerinde.
Bering boğazını geçiyorum.
Yahut işte bozkırda gölgesinde ağır bulutların
asker mektubu dağıtıp ayran içiyorum.
Yahut da büyük şehrin uğultulu asfaltındayım
çantamda yazıları yalnız müjdelerin
yalnız umutların.
Yahut çölde yıldızların altındayım.
Bir küçük kız ateşler içinde hasta.
Kapı çalınıyor gece yarısı:
-posta!
Küçük kızın gözleri açıldı mavi mavi.
Babası yarın akşam dönüyor hapislikten.
O karda kıyamette bendim bulan o evi
komşu kıza bendim telegrafı getiren.
Çocukken postacı olmak isterdim.
Oysaki Türkiyemde postacılık zor sanattır.
Telegraflarda envai türlü acı
mektuplarda satır satır keder taşır
o güzelim memlekette postacı.
Çocukken postacı olmak isterdim.
Muradıma Macaristan'da erdim ellisinde.
Çantamda bahar
Çantamda Tuna'nın pırıltısıyla
kuş cıvıltısıyla
taze çimen kokusuyla dolu mektuplar.
Moskova'ya Budapeşte'den
çocukların çocuklara mektupları.
Çantamda cennet...
Bir zarfın üzeri:
"Memet
Nâzım Hikmet'in oğlu
Türkiye"
diye yazılı.
Moskova'da mektupları birer birer
kendim dağıtırım adreslerine.
Yalnız Memedin mektubunu götüremem yerine.
hattâ yollıyamam.
Nâzım'ın oğlu
haramiler kesmiş yolu
mektubunu vermezler.