Ayrılık en güzel hangi mevsim acaba, ayrılık hangi sularda daha temiz ya da ayrılık hangi şehirde daha özlemli. Sevgili hangi ayrılıkta daha çok anlamlı.”

Onu her akşam arıyorum, durakta otobüs beklerken,evine giderken… acaba neden gecikti?herhalde bir şeyler almak üzere bir yerlere uğradı. Gelir birazdan. Saat 24:00’e kadar otobüs var zaten. Hayır yok! o kadar gecikmez evine. Sanırım bugün erken çıktı işten. Hasta mı acaba? Sağlıklı biriydi o ve dirayetliydi. Kolay pes etmezdi. Galiba bir yakınına gitti bu akşam. Ama bir yakınında kalmak adeti değildi onun. Hadi artık gel be ya!
Gar otobüsüne binerdi Ulus’u dolaşmadan, Kazım Karabekir’den gittiği için. Ulusu dolaşması otobüsün bu gideceği güzergah için anlamsızdı onun için. Ya da bugün işe gitmedi, yoksa benim beklediğimi bir akşam gördü de başka caddeden mi biniyor?. İşte geliyor! yüzü çok belirgin! Değil,bere kullanmazdı, sivri topuklu ayakkabı hiç giymezdi. Bu o değil. Gima’da buluşurduk. Sanırım biriyle buluşacak bu akşam. Kim o acaba? Hızlı adımlarla yürürken bir taraftan da gelip gidene bakıyorum. Acaba durağa doğru geliyor mu diye. Gima önü hala çok kalabalık çok bekleyen var. Ellerinde çiçekle bekleyen. Telefonuna bakan, sigarasını defalarca yakan... Herhalde biraz geciktim. Buluşup gittiler. Yoo gelir, biraz daha bekleyim.
Ben kimi bekliyorum? Bir zamanlar buluşma mekanımız olan yerde ayrılıkla nasırlaştırdığım sevgilinin, bir başkasıyla buluşma ihtimaliyle onun buraya gelebileceğini. Mevsimler değişiyor,alışkanlıklar da belki de buralara veda etti. Beklemem anlamsız kalıyor galiba.
Fotoğraflardaki tebessümlerine bakarak beni hala sevdiğini düşünüyorum. İlk buluştuğumuz günü anımsıyorum onunla. Çok dehşet bir titremeydi. Yok parayla girdiğimiz bir kafede bir bardak çayı 2 saate sığdırmıştık. Bana ilk sarılışını hatırladım şimdi de,hiç beklemediğim bir anda.
Telefonlarıma hiç cevap vermiyor artık. Dudaklarından kirli sözcükler dökülüyor verdiğinde. Hep ona kavuşmanın mükemmel ısrarı var içimde. Beni seviyor, beni sevmese bu kadar anlamlı tebessüm bırakmazdı fotoğraflarında. Bir başkasıyla olma ihtimal yok. Bu ihtimali hep erteliyorum. Biriktirdiğim özlemlerim ve ona haykıracağım tükenmişliğim var. Bu akşam da gelmedi işte, telefonum çalıyor, delisin sen, deli diyor bir dost.
Onun her akşam bana gelebilme ihtimalini çok seviyorum, yalan da olsa bir gelecek üzerine inşa ediyorum tutkularımı, sanırım bu akşam bir davete katıldı ve arkadaşları bırakacak evine.
Gelmeyeceğini ya da sevemeyeceğini bilerek neydi bu ısrar? Bu kadar tükenmiş ve çürümüş bir halde yaşanıyorsa ayrılık…Ayrılık hangi akşam da daha taze ve daha diri kalıyor acaba?


cemoz-Sevgiliye Mektuplar