Ana rahmine düşmeden önce başlar özlenenler ve sonraların sanırları.. hep bir yerlere çıkma çabasını yakar ve yakalarız. Neyi özlediğimizi bilmeden ilk kalp atışlarımızla bedenimizin ruhumuzun içine yerleşik olarak kalır özlemler. Küçük beden en ısıcak kollarda kendine arayış besler.Ağlarız ki o sıcaklığa akmak için . İlk kalp ve adım atışlar ilk kelimeler etrafı dünyayı tanıma telaşıdır özlem.. Beklenilenlere büyümek için kavuşma yarışıdır özlemler.Oyunlara oynaşıl ve bitişik kavuşmalara gitmektir özlem…Hani benim sana geldiğim ilk gün gibi.Sıcak bir Ankara sabahına sıcak bir İstanbul sevgisiyle dahası İstanbul büyüyen bir çocuk Ankara da oyundaşlığıma kalıtsal bir anıtlaşma günüydü.

Özlem..
İlk gençlik hayallerimizi emziren çılgın bir ırmaktır.Akar en uzun hayat toprağından , masum kelebeğin bakışlarına. Kaçamak el ele tutuşlara aşk oyunlarını öğretmektir. Hani annem –babam görürseyi korkarak yaşamaktır. Her dokunmanın ilk adı olan gençlik genidir, delice, içten, anlamlıca
Msn ‘de sabaha kadar aynı şeyleri anlatmaktır özlem. Mahçup bakışlara camda seni görmektir. Okul kırmak, pencereden kaçıp gitmek ,tuvalette giyinip süslenmektir. Kalbi yeni keşiflere sürmektir. Aramaktır belaları sarmaktır… Hani seninle parkta annene ve yengene yakalandığımız sarmaş dolaşlarımız vardı ya özlem işte oydu… Hani utanıp gece geç saatlere kadar ancak evinize gitmektir özlem…Seni özlemeyi soruyorsan, kalbimin derinlerinde oluşan kalp atışlarının derinleştirdiği bir dev kazanda gözyaşlarının akmasını özlemektir…Sana göre ben seni ağlatmaktan zevk alıyormuşum..İşte bunu söylemen bile bir sevgidir...

Özlem…
Özlemeye özlem.. Sonu mutlu biten özlemlere ırmak olmak ,aynı bardakta bir fırt sen içmek bir fırt ben…Arada küçük öpücüklerle çayın demini artırmaktır. Çocukken bir çikolataya duyulan özlem gibi bayramlarda bir kırmızı pabuç gibi seni özlemek hayalinde ve halindeyim. Gençlikte aşkın delirmiş nehirlerinde yıkanmaktır. Telefonda saatlerce konuşmak, yeni konuşmak, her an tele bakmak, çağrın ya da mesajın var mı? İşte özlem buydu senle yaşadığım...

Özlem..
Sonu olan duygularda yıkanmaktır. Hani sana aldığım ilk yüzü taktığında gülümsemene nemli gözlerle bakışmamdır .Hani elime yakıştı defalarca bakıp bakıp sonra küçük buseyle tenime şenlik katmaktı özlem.
Gelmeyeceğini düşünmeden beni otogarda beklemendi özlem… Her dönüşümde gözyaşları dökerek beni uğurlanmandı. Yarını olacak aşklara özlemdi her şeyimiz... Ruhunun derinliklerinde en sıcak duygu kadar ısınıp günlerime heveslerime eklemendi özlem…İşte vazgeçilemeyen özlem.. işte çaresiz bekleyişe özlem.. İnsanın içini acıtan… Boşlukta yaşanan özlemler… Seninle özlem çeşitlerini hepsini yaşadık gibi…Babanın cenazesinde hüngür hüngürlerinle bana sarılıp birlikte ağladığımız andı özlem
Özlemin önüne ne geçebilirdi ki..En büyük özlemlerinden birisi gidiyordu…Tek tesellin biricik dünyan bana sarılıp o geri döner mi demeni özlemektir özlem..Özlem bazen ölümdür.

Özlem sevginin süt içirdiği yaralı bir yavrudur.Bense yaralı bir yavruyum…Özlemlerinin sütüne ihtiyacım var. Özlem güçse o gücü sende bulan son hazineyim.Beni Karun’un güzellerinden vurma.
Özlem varoluşa, benim varlığımı tümleyen senin sevgindi.Hani sana gözyaş dersi veren sevgim.Gözyaşı güzeli olarak ruhumun sahilinde dertlenmiş kayaların var…O yüzden taş kesilip kayıplarımdasın.Özlem sevdansa,ben sevdana tohumlar ektim,fideleri büyüdü kış bitmeden yeniden gelmendir özlem.
Özlem bekleyişse ,büyülenmiş her beklentide sana büyüttüğüm yıldızlarım var gece seyrine çıkmandır özlem.
Özlem içindeki acıysa, sen acıların hacısısın.Her türlü acının eleğinden süzüldün,bana geldin en büyük özlem acıya dönüştü, benimse acılarım yeni yeşeriyor gelmesen bir ömür orman olacak ahlarımdan kurak kalacak her demin.
Özlem gelemem diyeni bekleme gücüyse ,bu benim işte. Bu benim tavım bu benim kavuşma kavım
Özlem gidene ağıtsa ben sana yüzlerce ağıt yazdım binler okuyup seni püfledi,son ağıdım özlem üstüne gelecek misin.
Özlem sevdana söz vermekse ben söz verip de çayanların çıyandım keza şimdi söz veren Mevlana’yım ,Yusuf’um, dahası güveneceğin son liman oldum ,acılarını,öçlerini,önyargı atomlarını atarak gelmelisin…Sahilim suskun,sessiz,yalnız dün doğmuş bir çocuk gibi…
Özlem kalbine söz geçirememekse işte ruhumun anayasasıdır bu…Bunca güzel,bunca özel, bunca imkana rağmen hala bu kalbin başkentinde senin bayrağın sallanıyor… Aşk özgürlüğümü işgal eden güzellerden kurtarmak için ilk gün gibi gelmelisin masun, meleksi,sosyal,narin,süt beyaz periliğinle nazlıcanlığınla,pıtıcığınla…. Özlem çaresizlik değil çaredir.. Sen tüm hislerime çaresin, ruhuma paresin.
Özlem vazgeçmemekse ben işte en büyük geçişlerin susmalarında susarak senden vazgeçmeme andını ezberledim ,her an seni okuyor bu yürek bilesin.
Özlem kelimelerin yetersiz kaldığı anda benim yeniden yetmemdir sevdamıza…
Özlem sessizliğin, sensizliğin çığlığıdır.Bir çığlık sundu güneş ,ay,yıldızlar ve bütün her şey gel diye ,kal diye…işte özlem buydu..
Özlem gelmeyeceğini bilerek bekleyebilmekse ben beklerimi beklemektir, seni eklemektir her adıma ,her yüze, her güzelliğe…
Özlem karartırılmış, çekilmez gecelerde seni istemektir, yastığına sarılıp sen sanmaktır, yıldızlarla sen yerine konuşmaktır, aydan seni istemektir, güneşi özlemektir, hani gündüz gelse geliri özlemektir.

Hayrettin Taylan