biz biz olamadık...!

Biz "Biz" Olamadık..

Biliyor musun bir tanem, çok önceden sevmiştim ben seni, öyle uzaktan, öyle çaresiz ve sessizce..
Biz olmak hayaldi, hayallerde bile o zaman. Seni tanıdıktan sonra fark ettim ben, bir yarımın olmadığını ve baharın gerçekten var olduğunu. Nefesim kadar yakındın bana, yıldızlar kadar uzak. Güneşe dokunmaktı ellerini tutmak, bulutlara çıkmaktı seninle olmak.

Bir şiir yazdım ilk önce, senle dolu, adı sensizlik olan. Hatırlarını biriktirdim yüreğimde, albümlere fotoğraf misali. Hep, olur muydu sorusu kemiriyordu beynimi. Bilmeliydin bu aşkı artık, hiç benim olmasan da bilmeliydin..
Öyle hızla büyüyordu ki aşkım, taşıp ulaşacaktı bir gün sana, biliyordum. Çok zordu bu aşkı itiraf etmek, çok yanlıştı belki de..

Önce sesin geldi uzaklardan, dostça. Ben senin arkadaşın, sen benim gizli sevdamdın. Işıl ışıl bahar saçılıyordu, hazan rengi gözlerinden. Evet “bahar gözlüm” olmuştun sen benim. Her geçen gün, bir damla mutluluk ekleniyordu boş kalan yarıma, her geçen an daha fazla çarpıyordu yüreğim. Daha çok düşünmeye başlamıştım seni, daha da çok sevmiştim işte. Hep bir adım yaklaştığını hissetmeyi ve imkansızlığını sevdim. Sana dünyanın en değerli varlığı olduğunu hissettirmek istemiştim. Sadece mutlu olasın, sadece gülümseyesin diye. Çünkü ben sesinin varlığıyla hep mutlu oldum..

Şiirler yazdım sana, kimi zaman papatyaya, kimi zaman kelebeğe benzeterek seni. Bazen bir melek, bazen prensestin benim için. Hiçbir zaman yazılamayacak hüzünlü bir romandı yaşadığım. Yağmuru sevdim senin için, bulutları ve seninle ilgili her şeyi. Sonra her gün ağardığında gülümsemeni istedim, daha dik olmanı herkesten ve yenilmemeni hiçbir şeye. İki yüzlülük vardı çünkü etrafında, sahte yüzler ve acımasız gerçekler..
Bir gün tutamamıştık kendimizi. Mevsimler değişti ellerimiz buluştuğunda, bahar yeniden tanımlandı. Ama yine de yıkamadım dağları işte, tel örgüler yolumu kestiler. Yenildim bir tanem, yenildik..

Şimdi aylar geçti ve anladım ki, hiçbir şey yetmeyecek sana kavuşmak için.

Anladım ki;
Biz, mıknatısların eş kutupları gibi, bir araya gelmesi imkansız iki yürek..
Biz, gece ve gündüz gibi, bir arada bulunamayan iki can..
Biz, yalnızlığı seçmek zorunda bırakılan iki ayrı çölde birer pınar gibiymişiz.

Biliyorsun değil mi bir tanem? “biz” demeyi ne kadar çok sevdiğimi. Sen ne kadar, biz “biz” olamayız desen de ben hep biz olmak istediğimi haykırdım içimden.

Şimdi, git diyorsun bir tanem, unut, sevme beni. Senin için yapamayacağım tek şeydir seni sevmemek, bunun için sadece gidiyorum senin için, arkama bile bakmadan. Ben sensizlikle başladım seni sevmeye ve sensizlikle ölmeyi de bilirim. Bil ki senden gitmek, kendimden de gitmektir.

Ama bitmedi daha senin için yapabileceklerim, son bir şey daha var bir tanem ve onun son olduğunu, o zaman anlayacaksın..