Öyle Bir Ceza Ki...

Öyle bir ceza ki...

Sen hissetme diye, yokluğunun acısını içime attım. Hissedersen hayalime sarılırsın diye, sessiz çığlıklarımı bulutun içine sakladım. Duy beni yağmurlarda…

Seninle bir hayalin içinde yaşamadan, seni hüzünlerime saramadan, ellerimden kaybolmuştun. Seni ne çok sevmiştim ama gitmeliydin.Bir daha seni bulamayacağım bir şekilde, ardında yokluğunu bırakmalıydın.Şimdi yüreğimde sana dair ne varsa, seninle dolu olarak üzerinden kilitleyip, gözlerimden kayboldun.Seni ne kadar sevdiysem o kadar benden uzaklaştın. belki de yüreğimi hiç tanımamıştın. Kendimi nasıl hazırladım, bilemezsin! Bilmemen gerekenleri söylememek için kaç gece hayaline sarılıp ağladım. Yüreğimin acısında saklı tuttuğum hayalini kaybetmemek için... Sen hissetme diye yüreğimin acısını bakışlarıma gömdüm. Sen acımı gözlerimden tanımazsın diye... Yakama yapışan yalnızlığa kucak açtım, ismini fısıldayan müziklere sitemlerimi yerleştirdim, seni yazan kalemime bir parça senden daha cok verdim. belki de rüzgar karşı duran sitemlerim tek tesellimdi.Sen bendeki yalnızlığını bilmezdin. Seni üzecek her cümlemi, bir geceliğine cezalandırdım !

Sen varken, düşlerime sığdıramadığım bir rüyaydın. Yokluğunda hayaline sarılıp uyumayı, kendime ne kadar çok alıştırmışım. Sen bu canda adı konmamış bir yaşamdın. Tarifin, izin, şeklin, yerin asla ama asla belli olmayan bir duyguydu. Ne zaman tariflensen, eksik kalıyordun. Seni, sana anlatmaya başaramadım. Sana hissettirmemek için çekeceğim acıyı kabullendim. Sen bu yürekte canandın. Seni yaşadığım her şeyden, her yerden, her kim(se)den adım adım kaçtım. Seni görebilme ihtimali yok ederken, korkudan değil, korkularımda seni bulmamak için yokluğuna saklandım. Yokluğuna, yokluğum dedim. Kendinden geçmiş anılarımı, hatıralarınla döndürmek istedim. Unuttuğun umutlarıma, senden vazgeçercesine seni boyadım. Yokluğun belki de en ağır renkti, duvarlarıma kaplanan..

Seni, senden alırcasına tanıyordum. Varlığının en gizli yanlarını adım adım kalbime çizmiştim. Şimdi okunma zamanındı. Belki de hasretin en büyük sorumluluğumdu,çekmeliydim. Seni, senin hayalinle her gece aldatıyordum. Anlama diye hayali isimler, hayali kişiler buluyordum. Hiç görmediğim yüzlerde, hiç görmediğim tenlerde aslında seni yaşıyordum. Kaç kez dayanamayıp aynayı parçalarcasına, kendime vuruşlarım. Kaçamayacağım bir gerçektin. Kendimi buna nasıl inandırmalıydım, hiç bilemedim. Gidişini bilmiyorum, kendime nasıl kabul ettirmeliydim. Bildiğim tek şey, yokluğunla bile seni seviyorum. Senden ruhumu hiç arındıramadım. Ben belki de hayalini hiç görmemiştim. Belki de gözlerimde hiç canlanmamıştın. Gece soğuğunda bakışlarım çarpan sensizlikte, ayaklarımın çıkardığı seste fark ettim. Senin aslında beni sevmediğini… Senin sevgin bir uyku gibiydi. Anlık ve kısa süreli.. Biliyorum, gittin ve bir daha adımı anmayacaksın. Zaman seni bana geri döndüremez ki...

Seni ararken sesine karışan gecede, en çok sesini özlediğimi fark ettim. Duymayalı hayli uzun zaman olmuş. Herhalde sesinin ritmi yağmur gibiydi. Ben hala adımı söyleşini seviyorum. Odamın içinin her yerinde sevgili seni bekliyordum. Sen bende karanlık odamı aydınlatan bir ışıktın. Seni düşünürken aydınlanıyordum, temizleniyordum, farklılaşıyordum. Bıraktığın ışığa her gece bir mum yaktım, ışığına ortak olmak için. Geldiğinde görme diye yalnızlığımı odamın duvarlarına sakladım. Bu şehir senin hayalinle ıslanırdı, zamanın beni duymadığı en sığ saatlerde, bu şehri gözyaşlarımla ıslatırdım. Gittiğin günden bu yana, takvimler üzerime üzerime düşerken sevgili, düşlerimle her şeyini çizebiliyordum. Bir seni, ah bir seni düşlediğim gibi çizememiştim. Gecelerime kokun siner, ben yine beni bıraktığın yerde seninleyim.

Yokluğunla çaresizce savaşıp, senin gerçeğine yeniliyorum. Düşe kalka... Sana sesleniyorum! İçimde ki seni düşürmemek için ben düşüyorum. Haykırışımın sesi kesik, dudaklarımla mırıldanıyorum. Düşerken yaprak gibi yere, acımı bakışlarımdan kalbime çekiyorum. Ben düşerken en çok bakışlarıma değer bakışların. Yüreğim, yüreğine aşık! Yüreğime laf anlatamıyorum, ama yine de susturuyorum. Sen üzülme, hissetme, bilme diye bu satırlarımı senden gizliyorum. Ben seni cehennem azabı gibi sevmiştim. Yokluğunun acısını içime gömdüm... Yokluğunu sana anlatmak sevgili, varlığındaki cenneti bilmek gibi...

Ben cennetini hiç görmedim ki...