Sustukça çoğalan, çoğaldıkça biriken, biriktikçe anlam kazanan bir ikametlik yerin var sol yanımda..


Hani anlatılmayan, hani anlatılsada aslında hiç bir şey demek olacak olan. Önce harfler, sonra kelimeler ve bir bütün olmaya yeminli cümleler..
En kötüsü de biriken onca cümlenin aslında hiç olduğunu ve hep bir duvara çarpıp da geri döneceğini bilmek..


Ve ama en güzeli, sol yanda tutulanları dile dökebilmek..


Saçma mı?.. Belki..
Hata mı?.. Bilmiyorum..
Yanlış mı?.. Sanırım..


Peki ya gerçek..
Ya da dile kolayın kalbime yerleşen o kaybetme korkusunun verdiği sızı..
Sızlaya sızlaya geçeceğine inandığım, hadi konuş hadi anlat dedikçe "ya hepten yok olursa" diyen yürek sesim..


Verdiğin huzurun, anlayan yüreğinin, gözlerinde ki o yıldızların telafisi yok ki..


Diyorum ki bazen ;

Hapset
Tut
Sus
Bırak
Unut..


Değmez çünkü "Aşk" bile senden geçmeye..


Ama yine de ele avuca sığmayan bir yürek işte bendeki ;
Gözlerinde gördüğüm o muzip bakışlı çocukla, küllerinden doğan yeniden..


Yani istemesende,
Göze alamasamda,
Ortaya dökeceklerim var işte..


Öyle kocaman varsın ki, yok edemem seni gerçeği ceplerimde..
En içerimden geldiği gibi asıl yani..
Ve nüshalara yer yok, senin bulunduğun coğrafyada..


Giriş,
Gelişme
Ve..
Sonuç


...


Aramayacak kadar kalpten üstelik, soyuttan somuta dönüşen her ide..
İnansanda, inanmasanda..
Cesaretin olsada, korksanda..


Bir gün bir çılgınlık yapıp
Seni sevdiğimi söylesem..
Alay edip güler misin,
Yoksa sende sever misin?..