Yaş ilerledikçe neler değiştiğini konuştuk dün dostumla. Neydik, ne olduk! Ona göre bir şey olmadı gerçi, o 28 yaşında kaldı. 10 yıldır oradan gelmiyor.

Gerçek ise bambaşka elbette! 35 yaşını bitirmiş bir kadın olarak, yolu yarılamanın ötesinde bir yerdeyim. Ruhum da genç değil ki! Ruhum, bulunduğum yerden ileride, aklım da! Vücutta doğal olarak bir uyuşmazlık çıkıyor.

Bu konuya nereden kafayı taktığıma gelince, gençlik yıllarımızdan konuşuyorduk. Erken yaşta evlenmenin, erken yaşta çocuk sahibi olmanın dezavantajlarından bahsettik biraz. Ve tabii ki; son zamanlarda yan yana gelen neredeyse her kadının ettiği sohbet konusuna bizde girdik: “Ortada adam yok!”

Ortada adam yok mu gerçekten? Bizim yakadan bakınca öyle duruyor. Acaba karşı tarafta işler nasıl? Onların da aynı cümleyi ettiklerini sıklıkla duyuyorum: “Ortada kadın yok!”

Henüz 17 yaşında bir delikanlı olan yeğenim, iki gün önce yemek yerken şu cümleyi etti: “Yok Candan Abla, ortada düzgün kız yok!” Nasıl yani? Ben bu cümlenin 30 yaş ve üstüne patentli olduğunu sanıyorum!

“Bizim gençliğimizde….” diye başlayan cümlelerden, ben dahil kimsenin hoşlanmadığını bilsem de; sanırım bizim jenerasyonun diline erken  dolanacak bir söz kalıbı olacak.

Değişiyoruz, yapacak bir şey yok! 20’li yaşlarımı herkes kadar harcamış ama arada akıllı davrandığım dönemlerin şimdi mükafatını gören bir kadın olarak, yine de 30’dan sonrası için çok umut verici konuşamıyorum. İlk evliliğimi 19 yaşında, ikincisi 22 yaşında yapıp, boşandıktan sonra hayatın farklı yönlerini keşfetmeye çıktım. 30 yaşına kadar çekilen çile de, sıkıntı da, parasızlık da daha dayanılır oluyor.

Ancak şimdi 40’a doğru giderken anlıyorum ki, benim yaş grubumun pek fazla alternatifi yok! İyi erkekler evli, iyi ama boşanmış erkekler ilişkiye girmekten kaçıyor, geriye kalan kısmın birazı benimle aynı cinsel tercihlere sahip ama etrafa çaktırmıyor, diğer kısmı ise işe yaramaz!

Zaten yaşım ilerledikçe kalabalığa dayanamaz hale geliyorum. İşten, güçten, hayat gailesinden, değil dostlarıma ve çevreme, kendime bile ayıracak zamanım yokken; bir de üstüne gereksiz yere emeğimi ve vaktimi alacak kimseye de tahammül edemiyorum.

Sanırım benzer durumları yaşayanlar vardır. O yüzden bu yazı herkese hitap etmeyecektir. Aynı duyguları hisseden, aynı olayları yaşayan ve anlayabilenler için söylüyorum, tehlikedeyiz! Sonunda yalnızlığımızı gereğinden fazla sevip, birbirimizin beyaz atlı prensleri haline geleceğimizden endişeliyim… Bilmem anlatabildim mi?

Candan Ünal