...Önceleri kızardım ölümü düşünenlere... İnsan neden ölümü ister ki derdim; bu kadar güzel bi hayat varken önlerinde... Saçma gelirdi işte ne bileyim; anlayamazdım onları... Aptal sanırdım hepsini... Çünkü eskiden insanın çözemeyeceği bir sorunun olamacayağını düşünüyordum...

Uykusuz iki gecenin ardından ölümü düşündüm ilk defa... İlk defa yokolmak, yitip gitmek; sessizce, usulca, kimse duymadan, kimse uyanmadan bir gece vakti... Sonra... Sonrası yok... N'olacağını bilmiyorum... Beni neyin beklediğini, ne yapmam gerektiğini,.. vs... Hiçbir şey bilmiyorum ölümden sonrasıyla ilgili... Ama tüm samimiyetimle söylüyorum ki yemin ederim artık ölümü inanılmaz bir arzuyla istiyorum... Hayat omuzlarıma ağır geliyor artık... Şuan 18 yaşındayım... ''Bu yaşta ne yaşadın ki hayat sana ağır gelecek? Saçmalama!!!'' diyebilirsiniz... 18 yıl hayatta uzun bir süre ve belki 10 yaşımdan beridir mantıklı olarak davranıyorum... Bu isteğim ne kadar mantıklı bilmiyorum... Bildiğim tek şey ölümü dayanılmaz bir şekilde istediğim... İnsanlardan giderek uzaklaştığımı hissediyorum... Kendi kendimi tükettiğimi biliyorum bu yüzden de artık mücadele etmek yerine pes etmeye karar verdim... N'olacaksa olmalı artık... Cahit Sıtkı Tarancı ''Öldük; ölümden bir şeyler umarak!'' demişti ama artık mantığımla değil kalbimle hareket ediyorum... Bunu bildiğim halde engelleyemiyorum... Bu yola mahkumum... İçimdekiler o kadar karışık ki... Bütün bu sis bulutu içinde sadece o yolu görebiliyorum...

Gerçekten ama gerçekten, tüm samimiyetimle söylüyorum:
ARTIK ÖLÜMÜ İSTİYORUM...

çok güzelmiş ... teşekkürler

Bu duyguyu bilirim. Çoğu insan yaşıyordur herhalde.  Teşekkürler.

Her insan en azindan bi kerelik bile olsa bunu yasamisdir bence