“Ahmet Mekkî Efendi” bir günki vaazında
Ölüm acısı zordur ... Konuşurken “Ölüm”den açılmıştı mevzû da.
Biri ona sordu ki: (Efendim bu insanlar
Acaba can verirken ne kadar acı duyar?)
Cevaben buyurdu ki: (“Ölüm”ün en hafifi
Öyle şiddetlidir ki mümkün olmaz târifi.
Ne zaman ki bir kişi gelse ölüm hâline
Sanki konur “İki dağ” omuzu üzerine.
İğnenin deliğinden çıkacak rûhu sanır
Yerle gök birleşir de o arasında kalır.
Sanki onun içinde bir “Dikenli çalı” var
Onu tutup ağzından kuvvetle çekiyorlar.
Bütün hücrelerine takılmış dikenleri
Çektikçe parçalıyor takıldığı yerleri.
“Can verme”nin acısı fazladır hattâ şundan
İnsana “Yetmiş” defa kılıç vuruluşundan.
Fakat “Mü’min” görerek hûri ve melekleri
Onların zevki ile duymaz bu elemleri.
Daha da şiddetlidir lâkin “Kabir azabı”
Hiç kalır buna göre can verme ıstırabı.
Çünki kabir yakındır âhiret hayatına
Benzer azabları da âhiret azabına.
Bu kabir azabı da böyle çok şiddetliyken
Hiç kalır “Mahşer”deki azablara nisbeten.
Bir damlanın deryaya nisbeti nasıl ise
Bunlar da birbiriyle edilmez mukayese.
O meydanda “Bin sene” bekleşirken insanlar
Güneş bir mızrak boyu yaklaşıp halkı yakar.
Bir ayağın üstünde bulunur binbir ayak
Günahlarına göre tere batar cümle halk.
Öyle çok sıkışır ki kâfirler izdihamdan
Temennî ederler ki kurulsa hemen “Mîzan”.
Derler ki: “Hesabımız görülse de hemence
Şu sıkıntılı hâlden kurtulsak bir an önce.”
Halbuki bilmezler ki bitince sual hesap
Başlıyacak bu sefer daha elîm bir azap.
Çünki girecekleri “Cehennem”in ateşi
Öyle şiddetlidir ki bulunmaz aslâ eşi.
“Mahşer” meydanındaki acı ve sıkıntılar
“Cehennem azabı”nın yanında hiç kalırlar.
Bir kum taneciğinin kâinata nisbeti
Ne ise öyle çoktur Cehennemin şiddeti.
Oradan bir kıvılcım dünyaya düşse eğer
Onun hararetinden bu dünya erir biter.
Hem kalmaz bir kararda azablar Cehennemde
Gün geçtikçe şiddeti durmadan artar hem de.
Kalbinde zerre kadar “Doğru îmân”ı olan
Cehenneme girse de çıkarılır sonradan.