işte bıraktığın camda senden bir iz
derin soluklu avazlardan eser yalnızlığa
bir kırmızı bir kırmızıyı öpüyor önce
birisi kanıyor uzakta

örümcek gül mevsiminde
ağlar örüyor yeni ölümlere
ben gölgelere yüzdürdüm gemileri
seyirsiz seferlere
iğdiş edilmiş aşkın tek kahramanı
tıpkıları oynuyorum aynalara

ipekten bir siluettir
şimdi tabancam
öd evime özdeş olma olası(ğ)lığında
kandan almış rengini bu deniz
baharda açan gül gibi şakakta