Gelen mektuplara, dostlarımın yaşadıklarına, gördüklerime, duyduklarıma dönüp bakıyorum. İnsanların neden alışkanlıklarına bu derece sıkı bağlandıklarına takılıyor aklım.

Neden bu kadar korkuyoruz? Neden bir türlü mutluluğu yakalayamadığımız ilişkilere, kollarımızı dolayarak tutunuyoruz? Bu kadar kötü mü bir müddet yalnız kalmak?

Kimse sevgilisi olmadığı için ölmüyor. İçinde onlarca dert barındıran ilişkileri, boynumuzun borcu gibi taşımak neden?  Bir türlü bitmeyen, ömür törpüleyen evlilikler neden devam ediyor?

Aşkın tanımını yitirdikten sonra, sevginin anlamını da kaybediyorsa birliktelik, niçin kucağımızda oturur ki? Niye bırakamayız? Yeni olanda bu derece ürküten nedir? Şimdi eski olan da, bir zamanlar yeni değil miydi?

Hayatın iplerine bu kadar sıkı asılmamak lazım! Biraz gevşetip, istikameti değiştirmesine izin vermek gerekiyor. Alışkanlıklar, ah o alışkanlıklar bitiriyor ömürleri! Rahata, rutine, bildiğine razı oluyor insan. İyi ama mutsuzsun! Olsun, en azından biliyor ne olduğunu; bu mantığa kaptırmış gidiyor.

Dışarıda milyarlarca insan, milyonlarca değişik yaşam alternatifleri var. Neden içinde mutsuz olduğun bir mağaraya kapatırsın ki gönlünü? Yaşam korkaklığı bu!

Yeniye gücü olmayanın, eskiyi çekme cezası vardır. Ne demeli ki? Şunu demeli: O zaman şikayet etme!Eskiye bu derece güçlü bağlılık, mutlu olabilme ihtimalini elimizden alıyor. Madem mutsuzsun, o zaman neden katlanıyorsun sorusuna, herkesin neredeyse cevabı da aynı: “Dışarıda daha iyisi mi var?” Sen dışarıya çıkıp baktın mı, olmadığını nereden biliyorsun?

Hayat cesurları sever. Biraz daha cesaret etmeli yaşamın renklerini görmeye, biraz daha kıymet vermeli insan kendine. Aşağılandığı, hor görüldüğü, mutsuz olduğu bir ilişkiye bu derece tutunmak ve kabullenmek; kötüye layık olduğuna inanmaktan veya yalnız başa çıkamayacağını düşünmekten kaynaklanır ancak!

Bazen bana da cümle kalmıyor. Düşünüyorum hep nedenini, aklıma korkaklıktan başka sebep gelmiyor. Neden dayanır insan bunca sıkıntıya? Ya maddi rahatlığı tercih eder, tek başına direnmektense; ya cesaret edemez savaşmaya hayatla. O zaman diyecek fazla kelime yok. Söylediğimi tekrar etmekten başka: “Madem değiştirecek gücün yok, madem mutsuzluğu tercih ediyorsun, şikayet etme!”

Candan Ünal