O gece fırtına vardı,
Oksitlenmiş bakır rengindeydi gökyüzü.
Yıldızlar kaybolup gitmişlerdi tek tek,
Ayaz,
Paslı bir hançer gibi yüzleri kesiyordu,
Adamakıllı yağmur yağıyordu, yağmur,
Sarhoş adımların izleri siliniyordu.
Gece bir matem gibi sokaklara çökmüştü,
İt gibi korkuyordu ışıktan, karanlıklar,
Kuytu, izbe yerlere siniyordu,
Kediler damlarda aşk arıyorlardı,
O gece fırtına vardı.

O gece fırtına vardı,
Kulakları tırmalıyordu ürkünç sessizlik.
Bir serseri yaşamın isyanı duyuluyordu,
Ta uzaklardan sokak köpeklerinin.
Rüzgar, hem cömert hem sert esiyordu.
Dünyanın bütün yelkenlerini dolduracak kadar çok,
Kanları dondururcasına soğuk.
Adamakıllı yağmur yağıyordu, yağmur,
Şimşekler, gökyüzüne Zorro işareti çiziyorlardı,
O gece fırtına vardı.

O gece fırtına vardı,
Bir de sen vardın odamda, kararlı, üzgün.
Bavulunu hazırlıyordun,
Ben sana şaşkın, çaresiz bakıyordum.
Sen susuyordun, gözlerin konuşuyordu.
Bilsen ki,
O buz gibi bakışlarından,
Yüreğim nasıl da üşüyordu.
Kimi gök gürültüsünden korkuyordu o gece,
Ben seni kaybetmekten korkuyordum.
Hazırlıksız yakalamıştı,
Seni de, beni de öfke.
Alışık olmadığımız rollere soyunduk birden,
Ve bu acımasız oyunda,
Sen KALAN oldum, sen GİDEN.
Dilimin ucuna kadar geliyordu,
Söyliyemiyordum.
Sana "GİTME, KAL" demem bilmem neye yarardı,
O gece fırtına vardı.

O gece fırtına vardı,
Sen,
Geride bırakarak pişmanlık ve keşkeleri,
Ardına hiç bakmadan, bir veda bile etmeden,
Kapının tokmağına yönelttin ellerini,
Bir kedi kadar uysal, bir pars gibi yırtıcı.
Tanıdık bir iniltiyle açıldı kapı,
Tek bir TIK sesiyle üstüme kapandı.
Derin bir sessizlik etrafı sardı,
O gece fırtına vardı.