Duygu'ya

Yalan...
Yalan bu gülücükler, yalan bu neşe
Hayatı kandırmak istercesine yazılmış bir oyun
Sahne alıyor şimdi...

Gözlerimdeki parıltılar aldatmasın seni
Arkasına saklanmış binlerce korku, binlerce hayal kırıklığı
Ve milyonlarca sana olan sevdam anlatır
Ne zor günler geçirdiğimi
Ve avucuma alamadığım, sevmeye kıyamadığım
Hasretinden gözyaşlarına bulandığım o küçük kelebeğin
Başkalarına kanat açışını

Duygular yalancıdır
Hele adına sevmek denilen, aşk denilen bu duygu
Ah bu DUYGU
Tamamiyle yalan
Sadece üzerime çullanmış onlarca güzel şeyin birikimi
Aslında, ben aslında sevmiyorum seni
Ben sadece...
Ne gerek var ki
Nasıl olsa
Bu da yalan...

Yetti be şair, ne bu hep yalan, hep yalan
Yalandan başka şeyden anlamaz mısın sen?
Anlarım elbet...
Anlarım da ne yapayım?
Yalan, gönül penceremi buğulayan buhar
Yalan söyler dostum olan geceler
Yalan doğan güneş, yalan kayan yıldızlar
Sağımda, solumda, her tarafımda yalanlar var
Oysa ne kadar kolay cümle trenlerini yalanlarla doldurmak
Hiç acı vermiyor bir çırpıda fırlarken ağzımdan
Ama gerçekler
Ah o gerçekler ve o DUYGU
İkisi de birbirinden fazla acı yüklerler ruhuma
Gerçeklerden korkmazdım, ta ki
O girinceye kadar hayatıma...

Daha neleri düşman etti bana
Daha ne dostları boşverdim onun nefesi uğruna
Soldu bahçemde çiçekler
Kurudu çağlayanlar, nehirler
Bir kıskaç gibi sürekli sıkışan göğsüm artık vazgeçti
Yaşamaya çalışmaktan
Ama bu yorgun kalbim vazgeçmedi onu görmeye
Onu bir kez daha duymaya uğraşmaktan

Gerçekleri istiyordun benden ey hayat
İşte bendeki en sağlam gerçekler
Al, uzaklaştır ne olur hepsini yanımdan
Bana kalsın yalnız sahte düşler
Bir de o DUYGU olsun, bana yeter...