merhamet gözyaşları
akarken
gökyüzünden,
ve de
özlemleri akarken
gözlerinden
bilmeceler
sorarak kendine
gencecik bir
kız yürüyordu.
ben şahittim,
gerçekten sevdiğine
gökyüzünden saçlarına düşüp,
yanaklarından süzülen de Bendim...

gitmesini söylemişti
yüreğine,
bilmeden yalnızlığın yıkacağını.
sarhoş bir bulut olmuştu
ağlayacağı anı
bilemeyen
peşinden gidemeyen
ben şahittim,
çünkü sevgiliyi götüren zaman da
kızı bırakmayan mekan da
Bendim

sevdalı mıyım,
karasevdalı mıyım
yoksa kendini ortaya koyan
deli bir kumarbaz mıyım?
sorularıyla çırpınıyordu
hastasın diyorlardı doktorlar
çok üzülmüşsün diyorlardı.
ama
acısıyla mutluydu o
şahittim ben buna
gülüşündeki
mahzunluk da,
intiharındaki
suçluluk da
Bendim

hissettirebilmiş miydi?
onu sevdiğini
söyleyemediğine yanıyordu.
sevebilir miydi ki
o da?..
sorularıyla
tutkusunu çarmıha geriyordu.
'ya olmazsa
ne yaparım tanrım!',
diyerek kendini ona
örüyordu.
geleceğin ona hazırladığı
sevdiğinin olmadığı hiç bir hediyeyi
istemiyordu.
korkuyordu
ben şahittim
çünkü
ona umut veren de
dertlerini dinleyen de
onu bu sevgiye sürükleyen de
Bendim...