1.1 Nükleer silahlar

Fisil malzeme elde edildikten sonra, bomba yapımı görece kolay.  İlkel bir nükleer silah, bir araya geldiklerinde süperkritik olacak olan iki uranyum kütlesini bir topun namlusuna yerleştirip, birini diğerine doğru ateşlemekle yapılabilir. Hiroşima’ya atılmış olan bomba böyle bir düzenekten oluşmuştu.  Ancak ‘namlu tipi bomba’ fazla uranyum gerektirir.  Ağır ve hantal olup, hem de düşük verimlidir. Bir diğer yöntem; süperkritik bir fisil malzeme küresinin etrafına güçlü patlayıcılar yerleştirip patlatarak, küreyi küçük ve süperkritik bir hacme ‘göçertmek’tir.
Füsyon silahı ise, hidrojenin izotopları olan döteryum ve trityum çekirdeklerinin kaynaşmasına dayalıdır.  Bu amaçla, döteryum lityumla karıştırılır ve ikisi birlikte, polistiren köpük malzemesiyle kaplanır.  Patlama anı geldiğinde, lityum nötron bombardımanına tabi tutularak, trityum üretilir ve bu trityum çekirdekleri, içerdeki döteryumlarla çarpışıp füsyona yol açarlar.  Ancak; lityumun bombardımanı için nötronlar, füsyon için de yüksek sıcaklıklar gerekmektedir.  Bunlar ise, ‘birincil’ denilen bir uranyum ya da plutonyum bombasının patlatılmasıyla elde edilir.  Polistiren köpük yayılan gama ışınlarını soğurarak, içindeki karışımın ısınmasını sağlar.  Bir yandan da, basınç şoku füsyon karışımını homojen bir şekilde sıkıştırmakta, nötronlar ise lityumu parçalayıp trityum açığa çıkarmaktadır.  Karışımın sıcaklığı 100 milyon °C’nin üstüne çıktığında, ‘ikincil’ füsyon bombası devreye girer.

Paylaşım İçin teşekkürler

teşekkürler.ler