Ne Zaman Güllere Baksam

Ne zaman güllere baksam ötelere kanatlanmak geçer içimden. Her gül sanki bir durak gibidir öteler yolculuğunda.
Bir bir o güllere basan ruhumun ayakları gül yaprağından daha narin kalebek kanadından daha zayıf olarak tırmanır mânâ merdiveninden.

Evet her gül ayrı bir ismin tecellisi gibi gelir bana. Bir gül Cemil ismini tebessüm ettirir bir başka gül Hannan ismini. Bir gül Mennan ismini akis akis yayar çevreye. Bir başkası Deyyan isminden yansıyan şûle gibi tebessüm eder dalların arasından.

Dikenler Celâl Kahhâr ismini yansıtır.
Sarmaşık güllerine bakınca ben bir uzun yolculuğu hayal ederim. Basamak basamak çıkılan ve sonsuzluğa uzayan ebedî yolculuğu… Bir çubuğa bağlanmış bu güller içimizdeki duyguları ne güzel yansıtır. Onların ebet iklimine kanatlanma arzusunu nasıl da dışa vurur.

Sarmaşık karışık ömür yolcuğunu ve onun girift hallerini ve bazen çözülmez zannedilen bilmeceye benzer zorluklarını hatırlatır bizlere. Onda açan güller ise “Her zorluktan sonra bir kolaylık vardır.” âyetini fısıldıyormuşçasına bizlere yer yer tebesessüm ederek çözümleri söyler kolaylıkları takdim eder acıların sonunun ferahlama zirveleri olduğunu hatırlatır.
Yıldızları samanyollarını düşünürüm ben bu gülleri görünce… Öbek öbek yeşil yapraklar arasında firuze dallar içinde tebessüm eden yıldızlar gibi gül tomurcuklarını seyrederken..

Sarmaşık gülleri içimizdeki duyguları da dışa vurdurur bir anda. Karmakarışık duygularımızın çözülmez zannedilen en girift hislerimizin bir anda şifreleri bulunur ve ruh fidanımız tomurcuk vermeye başlar. Hüzün çanak yaprak gibi sarmıştır tomurcuğun tac yaprağını; ama o yarılır ve taç yapraklar önce birbirine sımsıkı bir şekilde sarınmış olarak çıkar ortaya… Sonra tebessüm ederler gün gibi güneş gibi çevreye…

Bir de Peygamberler Peygamberi’ni hatırlatır sarmaşık gülleri bana.
Mekke dönemini Medine dönemini Taif’i hatırlatır. Izdırabı yudum yudum içmiş bu mânâ yolcusunun insana dikenli tarlalar arasından güllerini nasıl taktim ettiğini tedai ettirir. Izdırab ve acı yüklü bir ömrün tomurcuklarını hak ve hakikatın tohumlarını gönüllere ekişini dal dal budak budak cennet soluklamasını çağrıştırır.
Sarmaşık gülleri ötelere yolculuğu ve Hakk’a ulaşmayı da hatırlatır insana. İnsanlığın mânâ yolcularının öbek öbek yollara düşüşünü ve göklere doğru ilerleyişini tablolaştırır.
Sevgi ve muhabbet çiçekleridir sarmaşık gülleri. Dört mevsimin dördünde de açar. Onların çiçekleri asla dallardan eksilmez. Yeşil yapraklar üstünde kırmızı tebessümler asla yok olmaz.Ben asıl tevazu yüklü gönüllere benzettiğim için severim sarmaşık güllerini. Eğilirler eğilirler aşağılara kadar. Gül verdiği halde boynu dik olması gerektiği halde bile eğilmesini bilen hoşgörü ve sevgi insanlarına benzetirim onları. Zafer anında devesinin üzerinde iki büklüm olmuş ‘Bütün zafer ve fetihler Hak ve hakikatındır.’ der gibi duran ümit yolcusu iyilik ve af âbidesi Nebi’nin halini sezerim onların duruşunda.İşte en çok sarmaşık güllerini sevişimin sebebi Gül-ü Muhammedi’yi akislerinde sezişimden ve görür gibi oluşumdandır. O’nun terinin kokusunu onların yapraklarında burcu burcu koklayışımdandır. Onların tebessüm edişinde o Gül’ün silüetini temaşa edişimdendir. Çileli ömür yolculuğu sonunda başı göğe eren ve Mirâç tâcıyla mükâfatlandırılan bu ulu yolcunun gölgesinin gölgesini bu güllerde gördüğümden veya temaşâ ettiğimdendir…Sarmaşık gülleri Gül-ü Muhammedi’ye bir basamaktır bir uzanıştır O’na ermek ve ulaşmak için remizdir. Ben bu gülleri onun için severim ve her zaman hayranlıkla ve ibretle onları seyrederim.