Acınası bir halim var. Gülüyorlar bana ama ben güldürmek için birşey yapmıyorum. Ne var dediğimde ise çok ilginçsin diyorlar anlamıyorum. Ben mi çok saçma buluyorum yoksa hakikaten dünya saçmalıklarla mı dolu bilmiyorum. Bunlardan en çok canımı yakanı mesela AŞK. Bir insan seviyorum derken birden bire değişebilir mi? Ne yani SEVİYORUM demenin anlamı bu kadar kapsamsız mı? Bence değil sevmek bu değil. Peki biraz genişletelim durumu. Aşk ve yalan. Bu ikisi neden birbirine yakıştırılıyor ki. Halbuki aşk dediğimiz olgu yalansız riyasız ve zamansız olmaz mıydı? Ben böyle öğrendim hayatımdan. Yoksa hayat bana yalan mı soyledi.
Tamam yeter daha fazla genişletirsek daha çok hayata küsmüş olacagım işte o zaman çevremdekilerin bana gülmelerini anlar duruma geleceğim. Aşk demişken vaktin boşa harcanmasından başka birşey yaşamadım aşk adına. İlk aşkım gitti çok uzaklara ve ben hala ondan bir miras taşıyorum. Kızamadım ona küçüktük ve ailesi söz konusuydu. Ya ondan sonrası. Yemin ettim kendi kendime mahrum bıraktım herkes ve herşeyden kendimi. O an gelene kadar kimseyi ama kimseyi sevmedim. İlk bakış yeminlerimi unutturdu bana. Soyutlanmış ben birden somutlanmış aşk filizine döndüm. Ama nerden bile bilirdim ki aslında hayalden başka birşey yaşanmayacağını aramızda. Onun aklında ben benim kalbimde o vardı. Tek fark buydu. o düşünmekten delirirdi bense sevmekten tükenirdim. Her gün her an tartışmalarla yıprattık birbirimizi. Ve sonunda bitti. Çok üzülmüştük ama bizim için en iyisi buydu ve beraberce aldığımız kararlar doğrultusunda. Ne yalanlar vardı aşkımızda ne de saygısızlıklar. Ayrıldık çünkü ikimizde sevmesini biliyorduk. Ne onu suçlayabilirim ne de kendimi. Biz belki birbirimiz için yaratıldık ama bitti yapacak birşey yok. O kendi yolunda gitti ben kendi yoluma. O yol buldu gidecek bense hep çıkmaz sokaklarda zamanımı harcadım.
Önceden de söylemiştim acınası bir halim var komik değil. Kimin ahını aldım kime ne kötülük yaptım bilmiyorum ama yaşadıklarım ölümü andıran olaylardı benim için. Çıkmaz sokakların birinde tanımıştım onu. Onu da kendim gibi yolunu kaybetmiş sandım. Sandım ki biz birbirimizi anlarız ve bizim ilacımız yine biziz. Olmadı. Oyunlar hikayeler palavralarla kirlettik birbirimizi. Oysa ne hayallerimiz vardı her aşkta olan fakat gerçekleşme ihtimali yüksek. Ne güzel başlamıştı. O bana geçmişimi unutturdu ben ise ona geleceğini hatırlatmıştım. Öyle anlamlı bakışlarla bakardık ki birbirimize konuşmadan içimizden geçenleri anlayabiliyorduk. İşte bu sonuçtan bunun gerçek aşk olduğu kanaatine varmıştım. Biz hiç bitmeyeceğiz sanmıştım. Evlenecektik her aşkın ulaşacağı en doruk mertebeye ulaşacaktık. Çocuğumuzun adınız benim ölen ağabeyimin adını ve onun çok istediği Yasin adını koyacaktık. Kendini bilmeden ona kardeş gelmeyecekti. Kısacası her şey planlanmış hayallerle desteklenmiş bir projedeydi. Yıllar sonra onunla karşılaştığım için Allah’ıma her gece dualar ettim. Onu ve bizi koruması için ondan yardım istedim. Hem gönülden bağlıydım ona hem de gözden. Ne gönlüme başka birini sokabilirdim artık ne de gözlerim ondan başkasını görebilirdi.
Bir gün işte o gün gelmişti. Belirli aralıklarla ona sorduğum sorunun yanıtını alma zamanım gelmişti. İlk sorduğum günden beri hep aldığım yanıtı bekledim. Ama yanıt beklenenin aksine kelimelere sığdırılmış ferman niteliği taşıyordu. Hep mutlu musun dediğimde senin olduğun her an her saniye mutluyum hayatım cevabını bu kez alamadım. Ayrılmak istediğini ve artık bu ilişkinin bir sonuç vermeyeceğini anladığını benim onun yalnızlığını bir kat daha arttırdığımı söyledi ve kapadı telefonu. Hiçbir tepki vermeden sustum. Bildim ki sustuklarım büyüyecek içimizde o da bende birbirimiz olmadan yapamayacağımızı anlayıp ileri bunu çocukça bir anı olarak hatırlayacaktık. Benim pişmanlığım kısa sürede gösterdi kendini. Ama ondan bir yanıt alamadım.
Son oldu ondan sonrakiler. Dedim ki kendime ben hep yenilen oldum. İzin verme yenmelerine. Sevmedim bir daha sevmem de. Kara boşluklarla geçirdim ömrümü karalar içinde. Sebepsiz kaldım yaşamaya. Hazin ve acınası bir hal aldı gönlüm. Ağladım her gece gidenin arkasından. Ve hiç yorulmadım onu beklemekten. Hiç umudumu yitirmedim gelmeyecek diye. Sadece bekledim siyah gecelerin mavi ışıklarında. Hiç doğmasa da güneşim ben yenilmedim bana. Yenilmeyeceğim sensizliğime. Ağlayarakta olsa karalarda boğulsamda hep beyaz rüyalarımda olacaksın ve bu kalpte hep bir SEN yaşayacaksın…