"... Yalnızlık; her kimliğe doğuştan yazılı tek uğraşıdır insanın bir yaşama sırasında..." diyerek başladı sözlerine ve devam etti: "... İnsan bir ölümü istemez, bir de ondan beter bir yalnızlığı ama ikisi de muhakkak gelir insanın başına bir yaşama sırasında..."

Bu sözler "Bana Bir Şeyhler Oluyor" oyununun karakteri 'Hilmi Duran'dan' alıntıdır.

Ben de istemiyordum yalnızlığı... Çocukluğumdan beri hayatımda istemediklerimin en başında gelir ve halen de gelmektedir. Senelerce kalabalıklara neşe saçan veya mutlu olmaları için tavsiyelerde, oyunlarımızla önermelerde bulunmamıza, palyaçoluklarımla her zaman onların ortasında bulunmamıza rağmen en çok yalnız kalan ben oldum. Daha doğrusu tek yalnız kalan ben oldum. Oysa ki o kadar çok istiyorum ki sosyal bir çevrede sevilen bir arkadaş olmayı, çeşitli buluşmalara sadece iş amaçlı değil de sosyal temelli de çağırılmayı... Fakat bu yok denecek kadar az oluyor hayatımda. Etrafıma baktığımda insanları kalabalık gördükçe, arkadaşlıklarını veya birçoklarının sevgilileriyle beraberce ve mutlu olduklarını ancak etrafımdaki insanların 'sen çok iyi birisin /çok neşelisin / çok eğlencelisin' gibi cümleler kurmasına rağmen en çok beni yalnızlığa mahkum etmeleri beni çok üzüyor. Benim hiçbir suçum ve kötülüğüm yok, etrafımdaki insanları güldürmeyi istemekten ve onları mutlu görmeyi beklemekten başka.

Maalesef hayatımız ve etrafımızdaki insanlar, fotoğraflarda gördüğümüz gibi değiller ya da o fotoğraftaki anlarda kalmıyorlar. Öyle bir şey olsa; ne sevdiğimizi özleriz, ne de gülmeyi...

İtiraf etmeliyim ki benim artık birileriyle tanışmam ve sosyal hayata karışmam gerekli. Benim de bu hayatın bir parçası olduğumu hissetmem, bunu öğrenmem ya da bilmem gerekli. Başka insanların benimle de arkadaş olabileceklerine, sevebilip, aşık olabileceklerine inanmam gerekli... En çok da birinin beni içinden gelerek mutlu edebileceğine inanmam gerekli.

Ne yazık ki son yıllarda hepimiz şu internet dünyasında kendi kurduğumuz dünyaların baş oyuncularındanız. Belki birçoğumuz normal yaşantıda olduğumuz gibi davranmıyor, normal yaşantısından utadığı için çok alakasız bir kimliğe bürünüp çok alakasız hayatlar lanse ediyorlar. Size tüm samimiyetimle söylüyorum ki; hiçbir neden yokken ve hiçbir çıkar gözetmeksizin yanıma gelip de yüzümü güldürebilecek bir kişi yok hayatımda. Gün içinde anımsayıp da halimi hatırımı soran, bir yere davet eden insanlar da yok. Daha saklayamam ve buna ne kadar dayanırım bilmiyorum. Ancak bu konu artık önceki senelere göre daha çok üzüyor beni. Yalnızlık hazmedemediğim bir şey. Kabul edemiyorum yalnızlığımı.

Eğer yalnızlık etrafımdaki insanların bana verdiği bir hediye ise hayatımda ilk kez verilen hediyeden nefret ediyorum. Hiç beğenmedim bu hediyeyi. Benim dünyamı daha önce kimse görmedi. Hai derler ya keşfedilmemiş topraklar diye.. O topraklar kadar temiz ve ayak basılmamış benim yüreğim ve hayatım. Ben hayatta çoğu duyguları yaşamadım ve öylece ölüp gitmek istemiyorum.