Anne ve bebek hem bir bütünlük içindedir, hem de bir ayrılış süreci yaşarlar.
Anne ve çocuğun saadet günleri sona ermelidir. Çocuk artık annesinin bir parçası değil, kendisi bir birey olarak var olmalıdır. Bu aşamaya gelindiğinde baba, anne ve çocuğun birbirinden ayrılmasında önemli bir rol oynar. Baba çocuğun annesi ile kurduğu güçlü birliğin yıkıldığı dönemde (belirgin olarak) ortaya çıkar. Çocuk annesi ile yaşadığı eski “mükemmel” günlere veda etmek zorundadır. Çocuk birçok kere hayal kırıklığı yaşadıktan sonra babasını kendi dünyasının içine (tamamen) kabul eder.

Anne ve çocuğun yapışık olduğu dönemde anne çocuğa kendi ruhsal ışıltısını yansıtarak onu yüceltir. Anne hem de her türlü fiziksel ihtiyacını gidererek çocuğun haz egosunu besler. Erişkin yaşantılarımızda zaman zaman bu dönemdeki efsaneleşmiş doyum yaşantılarına geri dönmeyi arzularız.

Kişinin çılgın ve esrik hali, kendini büyük gördüğü ve herkesi küçümsediği hali, dünyayı kendi ve diğerleri gibi algıladığı hali hep bu dönem “cinselliğine” gönderme yapar.

Bir kişi bir toplulukta kendini aşırı “enerji ile yükleyebilir”.
Bu kişinin o sırada yoğun bir şekilde seyredilme ve kendini ortaya koyma arzusu vardır.
Abartılı bir şekilde konuşabilir, gerekmediği halde herkesle eğlenceli bir ilişki kurmaya çalışabilir, sosyal ağda çok fazla aktif olabilir vb.
Bu kişi hakkında pek çok şey düşünebiliriz.
Ama aynı zamanda bu kişinin narsistik anne-çocuk ilişkisini yeniden yaşamak istediğini düşünürüz. Mükemmeliyetçi ego (benlik) harekete geçmiştir. Anne çocuğa kendi narsizmini aktarır ve çocuk bu narsizmden beslenerek kendi mükemmel egosunu oluşturur.

Mükemmel olma duygusu, anne ve çocuk ilişkisi içinde ortaya çıkar. Mükemmel kişi insanları tek tek bireyler olarak değil, bir bütün olarak görür. Onun için tek tek insanların çok özel bir anlamı yoktur. Kendisi ve diğerleri vardır. Bu durumu sahneye çıkmış bir rock şarkıcısının durumuna benzeterek anlamaya çalışabiliriz. Mükemmel kişi sahnededir ve onu izleyen binlerce kişi vardır.
Sahnede olmak bütün topluluğun cinsel enerjisinin sahnedeki kişi üzerine odaklanmasına neden olur. Bu sahnedeki insan için güçlü ve içindeki narsistik enerjiyi çoğaltan bir durum yaratır.
Seyirciler anne imajı olarak var olur