Napoli Krallığı, İtalyan yarımadasının güneyinde, Napoli'de kurulmuş bir devletin modern ismidir. Zamanında, biraz yanıltıcı olarak Sicilya Krallığı adı ile anılmaktaydı; çünkü Napoli Krallığı Sicilya adasında 1282de çıkan Sicilya Vesperleri adlı bir isyan sonucunda Napoli Krallığı'nin Sicilya Krallığı'ndan ayrılması ile ortaya çıkmıştı. Napoli Krallığı'nin ortada bulunduğu dönemde bu Krallık ya İspanyol veya Fransız asıllı bir kral tarafından idare edilmiştir.



Anju Hanedanı altında Napoli Krallığı


"Sicilya Vesperleri" adı verilen Sicilya adası isyanlarından sonra Anju'lu Carlo (resmi adıyla Sicilyalı I. Carlo) Sicilya'yı İspanyol Aragon Kralı Aragon'lu III. Pedro ordularına bırakmak zorunda kaldı ve İtalyan yarımadasının güneyinde kendine ait bulunan arazilerde saltanat sürmeye başladı.

Bu devlet resmen Sicilya Krallığı ise de, genel olarak başkenti olan Napoli şehri dolayısıyla Napoli Krallığı (İtalyanca: Regno di Napoli) olarak anılır. Carlo ve Anju hanedanına dahil izleyen hükümdarlar (yani Napoli Kralı I. Carlo, Napoli Kralı II. Carlo,Napoli Kralı Roberto ve Napoli Kralı I. Giovanna) Sicilya uzerindeki haklarından vazgeçmeyip 1373e kadar iki devlet arasındaki şavaş halini devam ettirdiler. I. Giovanna'nin saltanatı sırasında Macaristan'da hüküm süren Anju Hanedanı kralı olan Büyük Louis Napoli Krallığını birkaç defa işgal etti ve I. Giovanna Napoli'ye ancak 1352de döndü.

Kraliçe I. Giovanna çocuksuz olduğu için Anju hanedanının Napoli Krallığı üzerindeki hakkının sonunda kaybolmasına yol açtı. Kendine varis olarak Anju Dükü I. Luigi'yi seçti ve böylelikle tahta mesru hakkı olan Durazzo Drac Prensi olan kuzeninin meşru hakkını redetmis oldu. Anju hanedanı hakları iki dala (Valois-Anju ve Anju-Durazzo dalları) ayrılmış oldu ve bu iki değişik daldan Anju hanedanı mensupları bundan sonra birbiriyle Napoli Krallığı'nı elde etmek için mücadeleye giriştiler. 1382de Durazzo Prensi Napoli'yi eline geçirip; kraliçe I. Giovanna'yı öldürtürüp ve krallık tahtına geçti. 1382-1386da hüküm sürdü (Sonra 1385-1386de Macaristanli II. Carlo olarak Macaristan Kralı olarak hüküm sürdü).

Anju-Durazzo dalından oğlu Napoli'li Ladislao 1386–1414 döneminde Napoli Kralı oldu; ama 1389da Valois-Anju dalından II. Luigi 1389-1399 arasında 'de facto' Napoli Krallığı yaptı. Sonra Anju-Durazzo dalından Napoli Krali I. Carlonun kızı ve Napoli Kralı Ladislaoin kizkardesi Napoli Kraliçesi II. Giovanna 1414-1435 döneminde tahta geçti. II. Jean'ın da varisi bulunmuyordu ve sırasıyla Aragon Kralı V. Alfonso; Anju'lu II. Luigi ve onun kardesi Valois-Anju dalından Anju'lu Renatoyi varis seçti. 1435de ölünce Napoli'li Renato Napoli Kralı oldu.

Anju'lu Napoli Kralı I. Renato geçici olarak Anju hanedanının iki dalını birleştirdi ve 1442ye kadar hüküm sürdü. Ama devamlı olarak, Aragon, Mayorka, Sicilya ve Barselona Kralı olan Aragon'lu Alfonso ile savaşmak zorunda kaldı. 1442de Alfonso 1442de Napoli Krallığı'ni eline geçirip Aragon Krallığı, Sicilya Krallığı ve Napoli Krallığı'ni tek başına şahsi idaresi altına aldı.

İspanyol Aragon Hanedanı altında Napoli Krallığı


Alfonso 1458e kadar bu uc krallikta sahsi idaresi altinda saltanat surdu. 148de oldugu zaman Aragon hanedanindan oglu II. Juan Aragon Krali ve Sicilya Krali oldu ama Napoli Kralligi gayrimesru oglu olan ve Don Ferrento olarak anilan Napoli'li I. Ferdinand'a gecti.

1494de Don Ferrento oldu. Anju Hanedani'nin Napoli Kralligi tahtina olan mesru hakkini ilan eden Fransiz Krali VIII. Carlos Italya'yi istilaya basladi. VIII. Carlos'in babasi 1481de Kral Rene'nin yegeni olunce Anju hanedaninin mesru varisi olmustu. Ortaya cikan yeni savalara Italya Savaslari adi verilir.

1495de VIII. Carlos Napoli'yi ele gecirip Aragon Hanedani'ndan Napoli'li II. Alfonso'yu Napoli'den kacirtti. Fakat bir yil sonra Ispanya Krali Aragon'lu II. Ferdinand'in II. Alfonso'nun oglu olan kuzeni Ferantino'ya idestek vermesi nedeniyle Napoli'den geri cekildi. Ferantino tekrar Napoli Kralligi tahtina cikti. Ama 1496da ölünce yerine amcasi olan Nplou Krali II. Ferdinand tac giydi. Ama Fransizlar bunu mesru saymadilar ve Napoli Kralligi tahtina haklarini iddiaya devam ettiler. 1501de Fransizlar ve Ispanyollar Aragon'lu Ferdinand'in kralligini ikiye ayirip Napoli Kralligi hakkini birakmasi uzerinde anlasmakta iken bu anlasma yapilamadi. 1501de Aragon Ispanya'si ve Fransa arasinda savas basladi. 1504de bu savas Ispanyollar'in ve Ferdinand'nin galibiyeti ile sona erdi ve Napoli Kralligi'nin Aragon hanedani idaresinde kalmasi taraflara tarfindan kabul edildi.

Ondan sonra uzun zaman Napoli Kralligi Fransa ve Ispanya arasindaki cekismelere devamli odak oldu. Ama bu donemde Napoli Kralligi uzerindeki Ispanyol kontrolu hic birakilmadi ve Fransiz hak talepleri giddikce zayif temelelre dayanmaya basladi. 1559da Cateu-Cambrésis Antlasmasi ile Fransizlar Napoli Kralligi uzerindeki iddialarindan tumuyle vazgectiler.

1557de Londra Anlasmasi ile Itlya'nin merkezinde (simdiki guney Toskanya'da ) Ispanya'ya tumuyle bagli Stato dei Presidi adli yeni bir bolge devleti kuruldu ve bu devlet Napoli Kralligi'nin bir parcasi olarak Ispanya adina idare edilmeye baslandi.
Burbon Hanedanı altında Napoli Krallığı


18. yuzyilin baslarinda Ispanyol Hanedanlik Savasi sonucu Napoli Kralligi'nda saltanat eden hanedan yine degisti. 1714 Rasttat Antlasmasi'na gore Napoli Kralligi Avusturya ve Kutsal Roma Imparatoru olan VI. Karl (Kutsal Roma Imparatoru)'a verildi. Ona ayrica Sicilya'nin kontrolu da devredildi. Ancak VI. Karl'in Avusturya idaresi uzun surmedi.

1734'de [Lehistan Hanedanlik Savaslari]] sirasinda Napoli ve Sicilya bir Ispanyol ordusu tarafindan ele gecirildi. Ispanya Krali V. Filipe'in en kucuk oglu olan Parma Duku Carlos, Napoli Krali Vi. Carlos unvaniyla, 1735'den itibaren Napoli ve Sicilya Krali olarak tahta gecirildi. 759da yari-kardesi olan Ispanyol Krali olunce Carlos (III. Carlos unvaniyla) Napoli ve Sicilya Kralligi'ndan ayrilarak Ispanyol Kralligina gecti. Yerine kucuk oglu IV. Ferdinand unvaniyla Napoli ve Sicilya Krali olarak tahta gecti. 1735den sonra bu kral hanedani olan Burbon krallari bu iki krallikta saltanat yaptilar. Krallar sahsen ayni olmakla beraber anayasa hukukuna gore Napoli Kralligi ve Sicilya Kralligi iki ayri devlet olarak idare edildiler.

Fransiz Devrimi ve Fransa'da Napoleon Bonapart idaresi doneminde Fransiz Burbon krallari tahttan indirildikleri icin Burbon Hanedani uyesi olan IV. Ferdinand devamli olarak Fransa aleyhtari olup Fransa Cumhuriyeti ve Napoleon Bonapart'in I. Imparatorluk rejimlerinin mesrulugunu kabul etmedi. 1798de kisa bir donem icin Roma'yi isgal etti; ama bu isgal bir yil surmeden Fransa Cumhuriyeti ordulari tarafindan Roma'dan atildi. Bundan hemen sonra Fransa ordulari guneye ilerlediler ve IV. Ferdinand Napoli Kralligi'ndan atilip Sicilya'ya sigindi. Fransizlar Napoli'de Partenonpean Cumhuriyeti adini verdikleri bir devlet kurdular. Fakat Katolik kilisesi papazlari tarafindan desteklenen bir koylu isyani sonucu IV. Ferdinand Napoli Kralligi'ni tekrar eline gecirdi. Fakat 1801de IV. Ferdinand ve Fransa Cumhuriyeti arasinda yapilan Floransa Antlasmasi ile IV. Ferdinand Fransizlara cok buyuk tavizler vererek Italya'da Fransiz egemenliginin ustun olmasina yol acti.

Napolyon Bonapart ve Napoli Krallığı


IV. Ferdinando 1805de Napolyon Bonapart'a karşı kurulan Üçüncü Koalisyona katıldı. 1806da Napolyon Bonapart koalisyon ordularına karşı Austerlitz Muharebesi'nde ve Napoli Krallığı ordularına karşı Campo Tenese Muharabesi'nde kesin galibiyetler kazandı. Napoli Krallığı'nı eline geçiren Napolyon kardeşi Josef Napolyon'u I. Joseph unvanıyla Napoli Kralı olarak saltanata geçirdi. 108de ise Josef Napolyon Napolyon'un İspanya seferi ve bu ülkeyi istilası sonucu İspanya Kralı oldu. Napolyon kızkardeşi Carolina Napolyon ve onun kocası olan Mareşal Joachim Murat'ı İki Sicilya Kıralı ünvanıyla ve Kral Jochaim adıyla hükümdar atadı.

Bu sırada IV. Ferdinando Sicilya Krallığı hükümdari da olarak Sicilya'ya geçti, ama meşru Napoli Kralı olduğu iddiasını devamlı olarak korudu. Murat birkaç defa Sicilya'ya asker çıkartarak adayı eline geçirmeyi denedi. Ama Siciyalıların karşı koyması ve İngiliz donanmasinin guclu destegi dolayısıyla Sicilya yine V. Ferdinand elinde kaldı. IV. Ferdinando Sicilya Kralı ve de jure Napoli Kralı olarak Napolyon Bonapart'a karşı kurulan Dördüncü, Beşinci ve Altıncı Koalisyonlara katıldı. Ama bunlar hiçbir zaman Fansızların ana İtalya yarımadası ve Carolina ve Jochaim Murat'ın Napoli üzerindeki de facto saltanatına engel olamadılar.

1814de Napolyon Bonapart yenilip Elbe Adası'na sürgüne gönderildiği zaman, Napoli Krallığı üzerindeki meşru hakkı olduğunu iddia eden IV. Ferdinando'nun bütün gayretlerine ragmen, Avusturya ile Jochaim Murat anlaştılar ve Jochaim Murat'ın "İki Sicilya Kralı" olduğu kabul edildi. Fakat diğer koalisyon ortakları buna şiddetle karşı çıktılar ve Jochaim Murat'ın hükümdarlık durumu gittikce zayıfladı. 1816de Napolyon Bonapart Elbe'den dönüp Fransa'da "Yüz Günluk hüküm" sürdüğü sırada Joachim Murat tekrar kayınbiraderi Napolyon'a destek verdi. Avusturyalıların kendini tahttan atacaklarını bildii icin Jochaim Murat İtalyan Bağımsızlık taraftarları ile anlaşıp İtalya'nın birleşip tek bir bağımsız devlet olmasını kabul eden "Rimini Beyanamesi"'ni yayınladı.

Avusturya ve Jochaim Murat'ın "İki Sicilya Krallığı" arasındaki savaş Tolentino Muharebesi'nde Avusturyalilarin galibiyeti ile çabuk bitti. Jochaim Murat kendi tahtını koruyamadı ve yakalarak Pizzo, Kalabriya'da kurşuna dizilerek idam edildi. Böylece ertesi yıl, 1816da, Napoli Krallığı ve Sicilya Krallığı resmen birbirine bağlanıp tek bir yeni Sicilyateyn Krallığı kuruldu ve Napoli Krallığı resmen sona ermiş oldu.