Zikir, hatırlama, anma demektir. Kur’an-ı Kerim ibadetlerin en kapsamlısı olan namaza zikir demektedir. Namaz kılan bir mü’min Allah’ı anmakta, zikretmektedir. Bu zikir abdestle başlar. Onun huzuruna çıkacağının şuuru içinde, Onun sevgili Habibinin (asm.) öğrettiği biçimde hazırlık yapan insan, Allah’ı yâd etmekte Onu zikretmektedir.

Kâbe’ye teveccüh ettiğinde zikirdedir. Niyet ve tekbir zaten zikirdir. Derken Allah’ı tespih ile, hamd ile, Ondan başka ilâh olmadığını ifade ile zikir sürdürülür. Namaz kılan bir mümin bir taraftan da okuduğu sûrelerin mânâlarını düşünür. Kalbi, okuduğu sûreye göre halden hâle girer.

Lisanla zikir namazdadır, okumak sûretiyle. Kalben zikir namazdadır; tefekkür, haşyet, ümit, muhabbet sûretiyle.

İnsan, beden ve ruhtan ibaret olduğu gibi, âlem de şahadet ve gaybdan ibaret. Yâni, görünen ve görünmeyen âlemler. İnsanın maddesi bu âlemin maddesinden süzüldüğü için, bedenen yaptığı zikir de kâinatın zikrini temsil eder.

Gök gürlemesinden şimşek çakmasına, yaprak hışırtısından kuş cıvıltısına kadar bu âlemi dolduran bütün sesler bir nev’i kıraattir (okuma). Kudretin söylettiğini duyururlar bize. Ve biz namazda Kur’an okumak suretiyle bu açıkça yapılan zikirlere hem iştirak eder, hem de hepsinin önüne geçeriz.