Mektuplar Gökkuşağı
Behiç Bey'in kocaman odasındayız. Benden pazar yazıları istiyor. Cafer
Bey de katılıyor toplantıya, birlikte çok gülüyoruz. Halbuki sakladığımız
Ne hüzünler yüklüyüz. Sakladığımız, söylemeye utandığımız... İkinci
Yüzümüz, ne kadar hüzün, aşk varsa onlar için bu aşk mektupları.

+ + +

Bahariye caddesindeyim. Taksiden kaldırıma adımımı attığım anda
Bardaktan boşalırçasına yağmur başladı. Bir dükkanın tentesinin altına sığındım.

Avukatın bürosu 50 metre ileride ama cadde nehir oldu kaldırıma
taşıyor, yürümek ne mümkün. Dükkan sahibi genç bir çocuk beni içeri buyur etti, girdim. Çanta, ayakkabı satıyor. Yandaki büfeden çay söyledik. Yabancısı olduğum bir dükkanda, tanımadığım genç adamla konuşuyoruz. Daha ziyade o anlatıyor ben dinliyorum.
Şemsiye ısmarlamış toptan, cumaya gelecek diyor, geç kalmışlığın
üzüntüsü var. Erken yağmurlarda kim bilir kaç şemsiye satardım diye
düşünüyor herhalde.

Derken telefon geliyor toptancıdan, şemsiyeleri soruyor, ben de dışarı
Bakma fırsatı buluyorum, birisi konuşurken başka tarafa bakarsam suçlu gibi
hissederim ya kendimi, bilirsin işte incitmemek duygularım, belki de
ikiyüzlülüğüm, yüzlerine bakarken ne çok incitmişimdir bakışlarımla, ya
da yüzlerine baka baka dinlememişimdir insanları.

Birden karşımdaki kiliseyi görüyorum, ağaçlıkların içerisinde, hem
Caddenin üzerinde, hem yan sokağa bakan kiliseyi. Gözüme çan kulesi çarpıyor ve yüreğime düşüyorsun. Bugün kilisenin çan kulesi seni hatırlamaya bahane.

Ne zaman bir kilisenin çan kulesini görsem çanın içinde bir oraya bir
Buraya sallanan çarpan o kadını görürüm.

Sokağa çıkma yasağını duyuran çanlar çalmaya başladığında ölüm cezası
İnfaz edilecek sevgilisini kurtarmaya çalışan o kadın...

Kimbilir nasıl bir sevgiydi onu Cromwell'in karşısında diz çöktüren,
sevgilisinin hayatını bağışlaması için yalvartan.

Ben sana bu hikayeyi anlatmış mıydım acaba, hatırlamıyorum. Halbuki hep
içkili olan sendin, ayık olan ben. Şimdi ben hatırlamıyorum ve ayık
kalmanın kıymeti kalmıyor. Hafıza ihanetlerle dolu sevgilim, hatırlamıyorum.

Anlatmış mıydım?

Dinlemiş miydin? Belki de öfkelenmiştin, bırak bunları diye. Şarkılarda
Da böyle olmaz mıydı, pek sevdiğin türküler yerine Leonard Cohen
Dinlediğimde burnundan soluduğun olurdu. Merak ediyorsan, ve daha önce dinlemediysen öyküyü;
Cromwell adamı idam etmekte kararlıdır ve kadına 'Bu gece çanlar
Çalmaya başladığı zaman sevdiğin adam ölecek' der.

Bir kadının sevdiği adam için bir başka adamın önünde diz çöküp
Merhamet dilenmesi ne kadar zordur, bunu biliyorum.

Acaba Cromwell ölüme mahkum edilmiş adam kadar sevilmiş miydi, onun
için diz çöküp bir başka adama yalvaran bir kadın olmuş muydu hayatında,
belki de kıskandı ölüm mahkumunu ve bu yüzden affetmedi.

O gece çanlar çaldığında sevgilisi idam edilecek kadın, gece çanın
Çalınma vakti geldiğinde yaşlı ve sağır kilise görevlisinden önce kuleye çıkar, ve kendini çanın diline yerleştirir. Vakit geldiğinde yaşlı adam ipi çektikçe, kadının vücudu çanın bir o yanına bir bu yanına çarpar, vurur, ama ses çıkmaz, sağır adamsa çan seslerinin bütün şehirde duyulduğunu zanneder. Şehir o gece sessizdir. Çan sesleri duyulmadığı için adamın infazı da olmaz.

İşini bitiren ihtiyarın arkasından kimseye görünmeden kadın da kimseye
görünmeden kiliseden dışarı çıkar. Kan, çürük ve ezikler içindedir vücudu, zor yürür.Acaba, o gece ölümü erteleten gücün onu seven bir kadının aşkı olduğunu öğrendi mi genç mahkum.

Acaba; şimdi çok yağmurlu bir günde, artık çanları çalmayan, cemaati
Sağa sola dağılmış yalnız bir kilisenin kulesinden yüzyıllara geri giden
Yağmur kaçağı, sevdiği adamı koruyamamış bir kadının hüzünlerinden haberleri var mıdır?

Bunları geçirirken aklımdan dükkan kapısından sırılsıklam bir güvercin
Girdi Islak ve çaresizdi, çaresiz olmasa hangi kuş insana sığınır, hayvan
Sanki yarı yarıya küçülmüş görünüyor ıslakken, göz göze gelmesek güvercin mi, bir başka kuş mu anlayamayacaktım. Ama göz göze gelince güvercinlerini tanımamam mümkün mü bu şehrin, o güvercinler ki sana yolladığım sayısız mektubu taşırlar, ve sayısız kalp yolculukları vardır.
Güvercini kuçağıma aldım, gözlerinin içinde bütün çan kuleleri, aşk
Uğruna ne yapıldıysa şu dünyada hepsi vardı.
Kucağımdaki güvercinim yaşanmış bütün aşkların tanığı, kanatları
Taşıdığı aşk sözcükleri ile yorgun ve ağır.
Hikayenin sonunu duymak istiyordu ıslak güvercin, öyle ya onun işi
sözlerle.
Sokağa çıkma yasağını ve infazı duyuran çanın saatinde çalmadığını
Duyan Cromwell ne olduğunu anlamaya kiliseye doğru gider. Yolda perişan bir halde yürüyen kadını görür, ve neler olup bittiğini anlar. Kadının gözlerinin içine bakar ve 'Bu gece çan çalmayacak' der.
Yağmur dindi dükkancıyla vedalaşıp kucağımda güvercin ıslak caddeye
çıktım.
Karşı kaldırıma geçtim.
Kilisenin duvarına koydum güvercini, Uçmalısın dedim.
Benim kanatlarım olsaydım kalır mıydım bu caddelerde.
Götür bu sözleri sevgilime;
Sen bulursun şimdi kimbilir hangi meyhanede.
Bizi ıslatan yağmur değil,
Silah sesleri.
Bak gök delik deşik.
Söz vermiştik
Bu aşk geçici ve bir gecelik.
Nedir hesapta olmayan
Heryerde acı veren sözler
Bu sen ve ben miyiz,
Hırçın, huysuz
Ne başlayan
Ne de bitirebilen sersem kalplerimiz.
Hiç olmazsa sen uç kurtul buralardan güvercinim,
Biz çoktan kaybettik.

cok güzeLdi,Sağ ol.