Mavi huzurun rengidir derler.
Öyledir de...
Gökyüzüne yüreğinizle bakın bunu anlarsınız.
Ama hayat mavi değildir,
Tonları vardır.
Ve bu tonlar zaman zaman acı verir…
Hüzün verir...
Gün gelir gözyaşı olur...
Tıpkı elinizde tuttuğunuz bu romanda olduğu gibi...

Mahir telefonu istemeye istemeye açtı. Vildan, onun yüz ifadesinden ve konuşmasından büyük bir sorun olduğunu anlamıştı. Mahir, telefonu kapattığında, Vildan korkudan ne olduğunu soramadı bile. Sararmış yüzünü ve gözlerinde biriken yaşları fark etmeyen Mahir, "Ölmüş!" dedi. "Ölmüş! Aşırı dozda ilaç almış. Ne zaman aldığını kimse bilmiyor. Eve bir şeye ihtiyacı olup olmadığına bakmaya gelen, annesinin bir akrabası bulmuş onu. Kapı açıkmış ve içeriye girdiğinde koltuktaymış. Hemen ambulansa haber vermiş ama kurtaramamışlar. O da, bebek de ölmüş!"
Mavi bir anda simsiyah olur mu? Olur...
Kömür karası bile olur...