Yine yalnız başımayım.
Bu kasvetli ve karanlık odada.
Yalnızlığımın sessizliğinde,
sensizliğin arefesinde bir gece daha başlıyor işte.
Yorgun çığlıklar içinde, pes etmiş haykırışlarım artık.
Artık giden geri gelmeyecek diyor etrafımı saran bu aşılmaz dört duvar.
Her gece bu karanlık odada başımı yastığa gömüp
Sessizce dalıp gidiyorsa gözlerim tavandaki hayaline;
Bil ki halâ deli gibi seviyor seni bu yorgun, bu kırık kalbim.
Ne yaptıysam olmadı söz geçiremedim ona, beni dinlemedi bile.
Hep kendi bildiğini yaptı sadece sormadı bile bana.
O gitti ben de peşinde.
Ve sonunda
Bu karanlık kasvetli odada
Aşılmaz gibi duran ve her saniye sanki üzerime doğru gelen duvarların
arasında yine ikimiz kaldık.
Bak ey kalbim bak görüdün mü işte
Unutma
Hayat kollarını açmış bizi bekleyen koca bir yalan denizi.
Ve ikimiz de boğulduk sevgilim.
Şimde sen ayrı yerde ben ayrı yerde.
Belki bir gün karşılaşırız seninle.
Orada o mahşer yerinde...