Adam onca eziyetten sonra, kafese uzattı elini. Kapısını açtı. Kuş şaşkın. Ne yapıyor adam?
Yıllarca hep kendi kaçmak istemişti. Bırakmamıştı. Kapıyı hep kitlemişti.
Kuş umudunu yitirip,kafesi kanıksamaya başladığın da, bu olacak şey miydi?
Hayır hayır, kesinlikle hayır. Bunca yıl,onca mücadeleden sonra, bu hayata, kendini inandır, alıştır, sonra birden kapılar açılsın. Açılmamalıydı kapılar. Adam bunu ona yapmamalıydı.
Kafesin en derin yerine kaçtı kuş. Başını kanatlarının arasına aldı. Uzun zamandır kafesteydi. Asırlar kadar uzun. Bütünleşmişti.Kafes onsuz, o kafessiz olmaz. Olamazdı.
Hürriyet, adını çoktan unuttuğu. Uçmak, özgürce uçmak, özlemekten vazgeçtiği. Yoo, kesinlikle olmaz. O, vazgeçmişti, yok saymıştı, umut etmeyi. Kuş olma özelliklerini bile unutmuştu.
Bu dünya da artık, kafesten başka hayat varmıy dı? Varsa da o yok saymıştı. İnandırmıştı kendini olmadığına, farklı bir hayatın. Ne yapıyordu bu adam?
Kuş adama bunları haykırdıkça, adam kuşu kafesten çıkarmaya çalışıyordu. Çok ta direnmedi kuş. Hala gururu vardı. Dokundu gururuna. Madem istenmiyordu, gitmekten başka çare varmıydı?
Kuş, ürkek. Kuş, korkuyor. Bir kanadı kırık. Rüya da sanki. Ama bir yandan da huzurlu. Beyni, ruhu.
Kafese geri dönecek biliyor. Adam gelecek, onu kafesine götürecek. Onsuz yapamaz adam. Yıllarca aynı evde. Sevgi olmassa bile alışkanlık. Vazgeçemez.
Bekliyor umutla. Beklerken umut etmeyi unutmadığını fark ediyor. Bunu umut edebiliyorsam eğer, başka umutlar da olmalı. Yeniden doğmak gibi. Bir insanın hayatının doğumuyla başlayıp, başlamadığını soruyor kendine. Yeni doğuşlar olamaz mı? Ve o yeniden doğamaz mı? Özgürce.
Kuş, artık eski kuş değil. Yeni doğumuna hazırlıyor kendini. Hürriyeti tadıyor, daha doğar doğmaz.
Benliğini, ruhunu, beynini hissediyor. Boş değil artık hayat. Dolu, dolu. Hayatı içine çekiyor, ilk nefesinin ilk iç çekişi. Ciğerleri, kendisiyle doluyor.
Zaman geçmiş. Adam geç te olsa kuşun değerini fark etmiş. Geri dönmüş kuşa, haydi evimize gidelim. Gülümsemiş kuş ona. Adama, gülümseyerek;
Senden önce ben vardım.(ilk doğumum.)
Seninle iken, ben yoktum.(Ölümüm)
Sen yok iken, tüm birikimlerimle yeniden doğdum.
(İkinci doğumum.)
Öyle bir iyilik yaptın ki bana, yeniden uçmayı, kanat çırpmanın o güzel ihtişamını sundun. Teşekkür etmeliyim sana, beni hayata döndürdün.
Söyle bana sen olsan, altın kafeste olsa sunulan, yeniden ölmeyi göze alır mısın?

Kaç insan var dünya da, ölüp, yeniden doğmayı bekleyen??? Özgürlüğün tadına varmışken...

Gül Deniz Yersiz