Biz sıcacık yatakta uyanırken sabaha,
Toprağa düştü Mehmet, “Sağolsun Vatan” diye.
Peygamber kucağında götürüldü Allah’a,
“Dalgalansın bayrağım, susmasın ezan” diye.

Vedâ etti gururla, dünya denen gurbete,
Azâd oldu, kuş gibi uçarak hürriyete.
Toprak, sevgilisine son verirken hasrete,
Kolunu açıverdi “Koynuma uzan” diye.

Arkasından gözyaşı döküp, ağlarken millet,
O, içmeye başladı Kevser’den tas tas şerbet.
Havuzun kenarında toplandı ehli cennet,
Gıptayla seyrettiler, “İşte kahraman” diye.

Saf oldu melâike Mehmet’in sağ yanında,
Altından köşk sundular Şühedâ Sokağı’nda.
Dediler; “Müjde aldık, Resûl’ün otağında,
Hazırlığa başladık, emretti Kuran diye.”

Önceki tüm şehitler, duyar duymaz haberi,
Tebrik için gittiler, gelen son misafiri.
Kendisini tanıttı komşulardan her biri;
Kimi “Hazreti Hamza”, kimi “Veli Can” diye.

Tebessümle baktılar saçının kınasına,
Elbet hepsi bilirdi, vâkıftı mânâsına.
Sonra hürmetle selam saldılar anasına,
Askere uğurlarken yakmıştı “kurban” diye.

Kutlu olsun makamı, bilcümle şühedâya,
Hazır binlerce Mehmet, canlarını fedâya.
Dua eder ERBABİ, el açarak Hüdâ’ya,
Bulunmaz bu rütbeden daha büyük şan diye.