artık yazmıyacam yazdıkca gecmişim aklıma gelir o eski cocukluk günlerim her zaman kosup eglenen hayattan zevk alan biri oldugumu hatırlamak istemiyorum artık yazmıycam o gül kokulu bahcelerde serin havanın yüzüme carpıp o güsel duyguyu hatırlamak istemiycem artık yazmıycam annemin yapdıgı pastaların tadını unutmak istiyorum her zaman güsel hayallerimin oldugunu düsünürüm ama simdiki durmum o günlere göre daha kötü daha berbat daha igrenc ne hayattan zevk alıyom ne gülün kokusu ve rüzgarın esintisini nede harika pastaların tadını cünkü hepsi anlamsız ve boş şuanda yazdıgım yazılar gibi kime yazıyom nicin yazıyom halen bilmiyorum bıktım zaten hoş pek kimsede umursamıyor herkes kendi düsüncesinde bencilleşmiş vücutlarında hap solmuş bir mahkum gibi ne farkeder ki aslen bende mahkumum ama bunun bilincindeyim en azından sadece ufak bir pencereden gün ışıgı vurar hücreme ondan bilem uzaklaşıyorum hep beni üzüp aglatıyor kücük bir cocuk gibi artık bunlar son kelimelerim artık bir daha yazmıyacam yazıpda kendi hayallerimi hatırlamıycam

teşekkürler

çok güzelmiş teşekkürler