Yüreğimi kanırtan acılar yaşadım. Yetmedi başkalarının ezası, kendimi cezalandırdım. Bir düştü hayat benim için, düştüm bir gün her yanımı kanattım.

Sustuğum gecelerim oldu ama çok defa çığlıklarla uyandım. Yapamadıklarımla uğraşmadım, yaptıklarımı başarı saydım.

Sevdikçe büyüdüm, çoğaldım. Belki o yüzden sevmekten hiç bıkmadım. Aşkımı başkalarına hediye ettim, sevdayı kimseye lütuf saymadım.

Ömrüm boyunca korudum kalbimi, ne kadar kırılmış olsa da, sevmekten hiç caymadım. Yeniden, hep yeniden denedim, sevdayı kimse için satmadım.

Bazı geceler yalnızlığımla ağladım, bazı zaman yalnızlığımı başıma taç yaptım ama aşka hiç sırtımı dönüp yatmadım.

Aşka aşık kaldım önce, aşkın kadınıydım, aşkla yıkandım. Sevmek için özel sebepler aramadım, sadece sevdim. Bazen bir rengi, bazen bir şairi, bazen bir kadının gülümseyişini, bazen bir çocuğun gözlerini, bazen bir adamın utangaç dokunuşunu…

Yüreğimi sevmek için eğittim. Eskiden ben de sevdiklerimden karşılık beklerdim, yıllar sindi üstüme, beklentilerimden vazgeçtim.

Sevmek saf ve sınırsız olduğunda güzeldi. Sevmek sadece kendin için sevmeyi öğrendiğinde özeldi. Sevmek bir kalbin ödeviydi, sevmeyi severek öğrendim.

Yıllar geçtikçe sevme şeklim değişti.Gençlikte hırçındım, sınırsızdım, küstahtım, acımazsızdım, bencildim, ihtiraslıydım.Sonra seneler geldi geçti ömrümden sakinleştim, olgunlaştım, paylaşmayı öğrendim. Saf sevgiye verdim gönlümü, severek törpülendim.

Şimdi sadece sevmeyi biliyorum. Bazen sevdiğime bile sevdiğimi söylemeden seviyorum.

Candan Ünal