Aslını isterseniz çok neşeli görünmeme rağmen çok yalnız ve sade bir yaşantım vardır. Öyle ki çıkıp dolaştığım, bir şeyler paylaştığım, gülüp eğlendiğim, güldüğünü gördüğüm, gülüşümü gören, kahve içtiğim, hoşlanma ihtimalimin olduğu ya da benden hoşlanması muhtemel, canı sıkıldığında bana yazan, beni dışarı gezmeye çağıran, özel günlerimde hediyeler alan ya da verebileceğim arkadaşlarım olmadı.

Çeşitli yöntemler uyguladım, yaşadım ancak yalnız kalmayı ne kendime öğretebildim ne de alışabildim yalnızlığa. Ben bir palyaçonun klasik yaşamını yaşamaktayım... Güler yüzlü, muzip, şakacı, mutlu, kalabalıklarda dolaşan ama hüzünlü, dertli, sakin, mutsuz, tenha ve yalnız biriyim.

İtiraf  ediyorum hiç arkadaşım yok konuşacak, zamanımı paylaşacak, birlikte gülecek, birlikte ağlayacak, sevecek, aşık olacak bir tek arkadaşım yok.

Hepi topu yalnız bir adamım işte.

Şimdi Ben Anlayamadım Güzel İnsan, Bahsettiğin Konu(lar) İftira mı, İtiraf mı?

kimine göre iftira kimine göre de...

Bazen bende yalnız oluyorum ve maskem var gibi düşünüyorum

Allah sabır versin arkadaş

yalnızlık bir seçimdir insan kendi içinde yaşamak ister bazen

yalnizlik zor valla istersen arkadaslarin olabilir bence Allahim yardimcin olsun Ziya..

Kendine iftira mi

bazıları ego diyor ama?

Aslında bir çok insan gibi, sadece yalnız olduklarının farkında değiller. Hem gereksiz bir dünya insan olacağına çevrende, zamanını çalacaklarına, senin seçtiklerin seninle olsun yeter.