Bugün biraz daha soğudum hayata karşı...
Bu hayatta ne istediysem hep ters tepti.Bir kız istedim bırakıp gitti bir dost istedim en kötü zamanlarımda yanımdan uzaklaşıp gitti birde beni anlayan bir aile istedim zaten en çok koyanda o olduya beni yalnızlığımla yüzleşmem için hayatın acımasız kollarına bırakıp gittiler...
Belki dedim alışırım kendi ayaklarımın üstünde durmaya ama başaramadım.Çünkü bu hayatta hiçmi hiç sevilmediğimi anladım.Belki içimi böyle delicesine kanatan buydu uzun zamandır,belki de hayattan ve kendimden nefret ettiren şeyde buydu.Yok yok bunların hiç birisi değil,hayattan ve kendimden nefret ettiren,aslında herkese karşılıksız güvenmem ve sevmemdi herhalde...
Ama bir insana güvenmezsen nasıl sevebilirsinki?!?
Bunu belki de çok düşünür oldum bu aralar ama elimde değil,hayat öyle bir üstüme gelmeye başladıki dayanamaz ve kaldıramaz oldum.Babamın beni ısrarla anlamamak istemeyişi güvenmeyişi vede en önemlisi aslında benden bir şey çıkmayacağı düşünmesi düşündüroyor ve hayata karşı daha dirençsiz olmamı sağlıyor...
Bana birazcık güvense veya ne bileyim birazcık destek olabilse belki de benim için daha farklı olabilirdi hayat.
Bende istemezmiydim diğer insanlar gibi yalancıktan olsada bir kıza bağlanmış gibi yapıp hayatın tadını çıkarmak yada yalancı dostlarımla birlikte oturup hayatın dibine vurmak???İsterdim tabi,işte o zaman hayatın acımasız ve yalancı yüzünü görmezdim, belkide şimdi çektiğim acıların yarısını bile çekmezdim.Ama hayat bir tiyatro herkesin rolù ayrı kimisi esas olanı oynar kimiside figüranlıkla yetinmeye çalışır,kimisi yaptığı iyiliklerle öne çıkar kimiside yaptığı kötülüklerin kazandırdığı övünçle öne çıkar.Ama bilmezlerki asıl oyunu figüranlar oynar...
Kızıyorum ara sıra kendime neden bende diğer insanlar gibi sevemiyorum diye.
Örneğin Kalbim hiç bir zaman sızlamadı,dünya üstüme çökecekmiş gibi olmadı,o hayatımda olmazsa ben bu hayatta olmam demedim...
Hayat her zaman sevmem için karşıma belki bir belki de birden fazla insan çıkardı,ama ben bir türlü sevemedim.Neden sevemiyoruma gelince koskoca bir cümle "BİLMİYORUM" işte bu cümle hayatımı harabeye çeviren kalbimin olmayışına neden olan cümle.Yıllar önce sevmek istedim bir kızı ama kalbimde ne bir çarpma nede bir kıpırtı oldu,sadece öylesine normal bir kızmış gibi geldi bana,ama kendisi bana son günlerin moda cümlesini kullanınca işte o zaman aklıma geldiki bu kız diğerlerinden farklı olmalı.Fakat kalbimde ve içimde farkı olamıyordu,sadece beynimde diğerlerinden ayırabiliyordum...
Yıllar önce bir dost edinmeye çalıştım ama kalbim onuda kabullenmedi belki de kabullenmeyişinde de haklıydı.Platonik sevdiğim kızla çıkmaya başlayıncaya kadar normal dosttu ama onunla çıkmaya başlayınca bununda diğerleri gibi olduğunu anlamam geç olmadı.Kendisinin bana anlatmasıda çok iyi oldu aslında,çünkü o ve onun gibilerinden daha fazla nefret etmem için beynime laf aşılamam ve kalbimin her zaman olduğu gibi bu kezde haklı olduğunu gösterme şansım oldu.Hayat her zaman adildir derler,büyük bir yalan hemde en büyük yalanlardan birisi.Hayat eğer adil olsaydı önce bana bir kalp sonrada onun içini dolduracak bir aşk verirdi.Belki bana bundan 7 yıl önce bu şansı verdi ben değerlendiremedim,belki de teklif ettiğimde kızın sadece ve sadece arkadaşımın olduğunu söylemesi beni hayata karşı böyle düşman yaptı.Zaten bir türlü anlaşamadık kalbimlede benim seçtiklerimi o seçmedi onun seçtiklerini ise ben seçmedim.Hep ikilemlerin içinde 7 yıl geçirdik,belki tatlı belki de acı şeylerle ama onsuz 7 yıl geçirdik.Şimdi televizyonda veya sinemada romantik film ya da ne bileyim drama üzerine bir şey izlediğimde kalbimdeki yılların sızısı birden harekete geçiyor ve canımı acıtmak için uğraşıyor.Bana göre başarıyor kendisine göre intikam alıyor ama aslında ne intikam alıyor nede canımı yakmayı başarıyor sadece kendisine yapılan bu haksızlığa tepkisini gösteriyor.Ben kendisini anlayışla karşılıyorum ama bu kalbe ondan başkasının girmeside biraz zor olacak.Şimdiye kadar tek bir kişiyi sevdim ve o bir tek kişiye tahsis ettiğim bu kalbin kapılarını sonsuza dek kapattım...
Sevmek belki bazıları için basit bir oyun kurgusu ama bazıları içinse hayatın tek anlamı.Dostluk bazıları için cepteki para fakat bazıları içinse uçurumun kenarındaki son adımdır.Aşk bazıları için sadece üç kelimelik bir cümle bazıları için ise kalbinin atma nedeni...
Tanıdığım kızların çoğu bende bir kalbin olmadığını düşünürler ama neden düşündüklerini anlamış değilim.Zaten bir anlasam onlara göğsümün sol tarafında kocaman bir kalp olduğunu gösterirdim, ama maalesef onlarada hak vermeliyim.Çünkü benim sadece göğsümün sol tarafında atan bir kalp var.Bir kız gördüğümde heyecanlanan bir kalp yok.Olmamasıda belki hayatımın en güzel şeyi tek birisini sevmek ve sadece ömür boyu onu beklemek.Senin yanında olmasada başkasını sevsede sen onu her zaman senin olacakmış gibi beklersin ve hayat gençliğini elinden alınca işte o zaman anlarsın ki boşuna beklemişsin bunca yıl.Beklerken çoğu zaman karşına sevebileceğin kız çıkmıştır ama nafile bir kez sen kalbinin en derin en ücra köşesine birisinin adını yazmışsındır ve sonsuza dek kapatmışsındır oranın kapılarını...
Açmaya çok çalıştım ama bir türlü açamadım kalbimin kapılarını başkalarına.Şimdi yabani gibi görüyorum kendimi bu kadar insanın içinde.Aşk denen o en değerli his şimdi herkesin kirlettiği bir oyuncak haline gelmiş.Hangisinin elinden alsan bu oyuncağı üzülür gibi yapıyor ama en fazla iki gün sürüyor bu üzüntüsü iki gün sonra yeni sevgilisi kolunda ve bu kez onunla oynuyor bu aşk oyununu taki canı sıkılana kadar.Ben bir türlü alışamadım şimdiki aşk oyununa halbuki ben eskiden çok güzel aşk oyunları oynardım ama şimdiki aşk oyunları beni sarmadı.Emekli olduk herhalde bu aşk oyunu sahnesinden...By_MaNYaq
Not:Bu Yazı Tamamen Bana Aittir (ç)ALINTI Falan Değildir....Made İn By_MaNYaq
| WwW.WeBCaNaVaRi.NeT | > .::|♥ Aşk & Sevgi ♥|::. > Aşıklar Cafesi > Aşk'a Dair (Moderatör: WeBCaNaVaRi)
Konu: Kendi Hayatım
Yazdır
Gelişmiş Arama
Mart 05, 2014, 10:52:21 ÖÖ