Kaybedenlerin Tuhaf Hikâyesi

İnsan, geçmişte hayatına girmiş insanlara karşı kötücül duygular beslediğinde kendi hayatına da sirayet eder bu kötülük. Anıları kararır. Kendinden kaybeder en çok da... Yanılmış olmak bile nasıl da acıtır içimizi. Kafamız karışır. Bir zamanlar güzel sözlerle anlattığımız biri için kötü cümleler kurmaya başlamamız en çok da bizim güvenirliğimizi zedelemez mi? Birileriyle çok yakın olmuşsak onun güzel yanlarının yanı sıra zaaflarını da görmüşüzdür mutlaka... Birisini gerçekten sevmişsek bütün iyi ve kötü yanlarıyla sevmişizdir. Bazı davranışlarının nedenlerinin gizli olduğu hayat hikâyesini, çocukluk yaralarını ve travmalarını öğrenmişizdir.

Gün gelir, birisini artık hayatımızın merkezinde ya da çok yakınımızda tutmak istemeyebiliriz. Çok anlaşılırdır bu... O kadar kırılmışızdır ki, onu her görüşte bize yaptığını anımsarız ve huzurumuz kaçar. Uzak durmak iyi gelir ama mümkünse bağışlamak en güzelidir yine de...

Ama hayat işte, çoğu zaman insanın canını acıtan bir serüven. Derin sandıklarımızın ne kadar yüzeysel olduğunu; sevgi sandığımızın narsist bir manipülasyon isteği olduğunu, bazı insanların bizi kendi güzelliklerini seyredecekleri bir ayna olarak seçtiklerini kederle keşfederiz zaman içinde. Bir kırılma noktası yaşanır bazen... Öyle acır ki canımız, kapıyı sonsuza kadar kapatmak isteriz. Yaparız da, bir başkasına verilenden çok kendimize verilmiş bir cezadır bu...

Öfkemiz geçince düşünüp anlamaya çalışırız. Yakından tanıdığımız birinin kötülüğü en çok da onun adına yakar canımızı. Havsalamız almaz bunu yapmış olmasını, içimiz yanar kederden.

Geçmişte yakın olduğum bazı insanlar vardır hayatımda. Artık uzak dursunlar isterim. Yine de onlarla ilgili kulağıma gelen her kötü bilgi içimi acıtır. Mutsuzluklarını öğrenmek kahreder beni… Çok yakından tanımışımdır çünkü onları; hayatlarının hikâyelerini, belki de hiç kimsenin bilmediği pek çok detayı bilmekteyimdir. Uzakta olsak bile zihnimde sürüp gider onların yaşantısı. Bir kez içim titremişse ömür boyudur bu...

Dünyayı seyrettiğim sayısız pencerem vardır benim. Bazılarını kapattım sansam da birden bir rüzgâr açıverir camı ve içim paramparça olur gördüğüm karşısında...

Hayat, bugün yaşadığımız ve yarın yaşayacağımız kadar düne de uzanandır... Şu “anı yaşa” felsefesini aklım almaz hiç. “Belleksiz ol” mu demek istiyorlar? Bellek yoksa vicdan da yoktur, bellek yoksa adalet de yoktur. Hem sanki mümkünmüş gibi konuşurlar bunu... Kendini boşaltıp bomboş kalmak. Ne saçma bir durum.

Geçmişe bakınca bazen şunu görebilirsin: Evet, fena halde yanılmışım ben. Sevdiğim kişi benim algıladığım kişi değilmiş. Beni gerçekten sevdiğini sanmışım ama o aslında sadece kendini sevmiş. Bendeki suretini sevmiş. Yine de adil olup olmadığını bilemez insan. Uzun uzun konuşabilmek, anlayabilmek ister. Ama artık dilsizleşmiştir ilişki.
Hem hiç bir analize gelmez bazı insanlık halleri. Her şeyi körelten bir acı yumağı vardır yalnızca. Kahreden bir zehirli tat kalır geriye. Rüyalara dönüşür o karmaşık ruh halleri... Bir karabasan olup gelir geceleri...

Kuşkusuz takılıp kalmamalı insan. Sevilmeyi hak eden pek çok başka insana haksızlık yapmamalı... Yaşanabilecek güzel günleri geçmişten taşıdığı kederle karartmamalı.

Sonuçta insan dediğin çözülmesi zor bir bilmece... Her türlü zulüm de iyilik de onda gizli. Bir biçimde korumak zorundayız kendimizi, hem başkalarından gelecek hem de kendi kendimize yaptığımız eziyetlerden...

Ama şu hatıra defterinin bazı sayfaları nasıl da can yakıcı... Açtığı anda eli yanmış gibi kapatmak ister insan... En kötüsü yüzleşmemiş olmaktır olup bitenle... Konuşmak istediklerinin içinde kalmasıdır. Yüzüne şiddetle kapanan bir kapının, öfkeyle fırlatılan bir çığlığın bütün sesleri bastırmasıdır. Bloke olmuş halde kalırısın orada. Bir duygu felcidir bu... Bir çaresizlik hali...

İnsan dediğin doğru düzgün bir şey olsaydı böyle berbat bir dünyada yaşamazdık zaten. Kimileri için benden sonsuza dek uzak dursunlar diye düşünürsün de bazılarının kötü bakışları kahreder işte seni... Belki de ömür boyu bir çocuk kalbi taşımaktır bazı insanların laneti... Hep hazırda bekleyen gözyaşları olur böylelerinin... Kötülüğe teslim olmamakla başka bir kötülük yaparlar kendilerine ve çevrelerindekilere... Biraz da budur galiba kaybedenlerin hüzünlü ve tuhaf hikâyesi...

Benzer Konular
	Konu Başlığı	Başlatan	Yanıtlar	Görüntü	Son Mesaj
	Bir Noel Hikâyesi Kitaplar Hakkında Bilgi ve Özetler	By.CeZa	0	1319	Ağustos 03, 2008, 10:54:43 ÖS Gönderen : By.CeZa
	Bir Şehrin Hikâyesi Şiir Köşesi	YalnızHayat53	0	921	Kasım 16, 2008, 02:41:43 ÖS Gönderen : YalnızHayat53
	Kaybedenlerin Masalı - Teyfik Abanoz Kitaplar Hakkında Bilgi ve Özetler	sanane_61	0	703	Şubat 05, 2014, 01:15:09 ÖÖ Gönderen : sanane_61
	Kozmetiklerin Hikâyesi Moda & Güzellik	-minel-	0	1645	Aralık 12, 2014, 04:36:48 ÖS Gönderen : -minel-
	Meriç Mekik'ten 'ahh Kalbim': Bir ‘mericit Jones’ Hikâyesi Serbest Kürsü.	-minel-	0	2581	Ekim 15, 2015, 11:01:30 ÖÖ Gönderen : -minel-