Hayata bir yerinden tutunmayı seçmek mi, onunla kavgayı mı uzlaşmayı mı seçmek lazım acaba diye düşünüyorum bugünlerde. Shakspeare sözleriyle “Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu”. Gözü dönmüş talihin sapanına, oklarına için için kapanmak mı daha soylu yoksa bir dertler denizine karşı silaha sarılıp son vermek mi onlara? Hayatın aslında tümü beklentiler değil mi? .Bize, ruhumuza ta içimize işleyen yavaş yavaş...

"Kendini gerçekleştiren kehanet" ya da "Pygmalion etkisi" olarak da adlandırılan bu olgu, kişinin, belli bir süre sonra başkalarının (özellikle herhangi bir yanıyla kendinden üstün gördüğü insanların) ona ilişkin beklentilerine denk düşen ya da benzeyen davranışlar sergilemesi şeklinde açıklanmakta…