Gönül bağımda yine gam'ı kederde yanan ateş, hiç sönmüyor,
Yurdumun insanı sanki, yaşanan ahval-i zulmü hiç görmüyor,
Sanki dünyada zalimin zulmüyle, hiç kanlı değirmen dönmüyor,
Neden evladı fatihan! Ahvalde düsman defterini dürmüyor?
Ey alem-i İslam! Uyan ve kendine gel! Gavurun bu zulmüne,
İmanın en zayıf noktasında dahi sığmaz, insanın hulküne,
Gavur Kardeşimi vuruyor! Al-i Osman-ı İslam'ın mülküne,
Vatanı İslam'ı sevmek ibadetti! Ne oldu senin ülküne?
Fikirler,ülküler maddeleşti,nasıl maneviyat unutuldu,
Benim bu mazlum milletim,çeşitli gailelerle uyutuldu,
Sor da bir bak,kendi geçmişinden milletim nasıl uzak tutuldu?
Kendine gelirsen bilki, tek sen değil! Alem-i İslam kurtuldu.
Müslümanlar hep kardeş ise, hissetmeli düşmanın ezasını,
Şuurla birlik olursa,verir uğursuz düşmanın cezasını,
Kardeşin zulümle inlerken, sürersen bu hayatın sefasını,
Elbet bir gün gelir, sen de çekersin! Yapılan zulmün edasını.