Bazen o kadar çok koyuyor ki unutulmak. . .
  Dostun, arkadaşın sevgilin, akraban hiç farketmez. Tek farkeden şey , kalbinde açtığı yaranın büyüklüğü ve çektirdiği acıdır.
  Bir söz vardır. İnsan yakınındakine daha çok kırılır diye. Ben bunu bu yaşıma rağmen çok yaşadım. ve isyan ederken bile aklıma gelen tek sebep;İnsanlara gerektiğinden fazla değer vermem ve hayatımın merkezine çabuk almam geliyor. Bunun acısını hep ağır ödüyorum.
  Dostum diye bildiğim, arkadaşım dediğim ama unutan, imkanlar iyi olduğunda yanımdan ayrılmayan ama zora düşünce konuşmamak için yolunu çeviren, defalarca aramama rağmen bir kez olsun bana ulaşma zahmetinde bulunmayanlar oldu ki . . .
  Ağladım. . . .Bunlar yüzünden,böyle insanlara çok güvendiğim için ağladım. Evladına hasret bi ana gibi, sevdiğini bekleyen acılı aşık gibi oturup; satıp giden insanlar için ağladım. . . Ama onların hep bi bahanesi vardı.Bitip tükenmeyen bahaneler. her aradığımda yenisi eklenen uydurmalar.
  Aslında insanların yaşamak için bile bi bahanesi yok mudur?
  Bu acıları yaşadım ama bu güne kadar bir kez olsun akıllanmadım.
  Yine kardeşim diyorum ve yine oturup AĞLIYORUM!!!

aglama artik canimm degmez çünkü.. dogru yazmissin gerçekten hayat iste.

öyle yaa zaten akıllandım artık:D biraz geç oldu ama. . . ağlamıyorum artık:D
ama hayat işte haklısın. . .

aynen hayat işte
hem yüzündeki tebessümleri oluşturur hemde gözyaşlarını akıtır

ewt haklısın önemli olan hem tebessümlerin hem de akan gözyaşlarının değerini bilmek:D