Yüreğimdekileri anlatacak sözcükleri bulamıyorum. Başka bir dil lazım, başka bir anlatım şekli, belki de kalp okumayı öğrenmek!

Bu yürek kendini kurban seçiyor sana, benimle ilgisi yok; tüm kararları tek başına veriyor. Sana akmak istiyor ırmak gibi, önünde durulmuyor.

Kendi kalbime yabancı gibiyim. Söz geçiremiyorum. Kafasına eseni yapıyor. Onun büyük sevdası karşısında hayranlık duymamak mümkün değil.

Seni sevmeye yemin etmiş bir kere, sözünden dönmüyor. Başkalarını çıkardım karşısına, “önyargılı davranma, bak bir kere” dedim. Öyle bir inatla sevmiş ki seni, bana mısın demiyor.

Aşk dediğin, bir çeşit delilik! Akıllı insan işi mi; geceler boyu tavana bakıp başka bir yüreği düşünmek? Akıllı insan işi mi; belki de bir ömrü, olmayacak duaya amin diyerek geçirmek?

Ben kalbimi anlayamıyorum. Ne buldu sende, neyini sevdi, bilemiyorum. Aslında biliyorum da, dedim ya kelimeler yetmiyor, anlatamıyorum!

Yürekten sevdiğin insanlarla aranda bir telepati oluştuğunu biliyor musun? Tam seni düşünüyorum mesela, telefon çalıyor. Bir bakıyorum arayan sensin. İçim sıkılıyor sabah saati nedensiz, seni arıyorum. Bakıyorum sesin bozuk, keyifsizsin. Anlıyorum ki, benim de sıkıntımın nedeni sensin.

O duygusal bağın adı ne bilemiyorum. İster telepati de, ister sezgi, yine de bizi birleştirmeye yetmiyor işte! Oysa şu karşı koltukta oturuyor olmalıydın! Olmalıydın çünkü o koltukta oturmaya değecek başka kimseyi bilmiyor kalbim.

Ne dil döktüm yüreğime, bilemezsin. Vazgeçsin, bıraksın seni diye neler vaat ettim. Hiçbirine kanmıyor. Sana kurulmuş bir kere, öldürsen dönmüyor.

Uzun uzun konuştum yüreğimle, sevecek başkalarının da çıkacağını söyledim. Asla dinlemiyor! Sana dönmüş yüzünü, kıbleye döner gibi. Hep aklı gelişinde, yolunu gözlüyor. Olmayacağını mantıkla anlatmaya çalışıyorum. Kızıyorum, seviyorum, sövüyorum ama nafile! İstersen gel de, bir kere de kendin söyle…

Candan Ünal