Gözyaşımda çiçekler açtırdım sana, üstelik gidiyordun. Yine de tebessümle uğurladım seni, üstelik artık başkasını seviyordun.

Belki hiç benim olmamıştın, belki çok benimdin, o yüzden alışmıştın… Her neyse kendini yok etme sebebin, senin kader yolculuğunda bu kayıtlı diye sustum.

Madem bunca yılı, hayatımı seni tanıyana kadar sensiz yaşamışım, bundan sonra da yol alırım. Su alan gemi gibi birkaç güne batmam ama belki biraz acıdan yalpalarım.

Kadere inanmak kolaylaştırıyor ömrü, yoksa içindeki isyan nasıl susar? Hayatın adil olduğunu düşünürsen yanılırsın. Sana verdiklerime, sevgime, vefama bakarsan eğer, bu gidişin hangi adalete sığar?

Bu yaşamı kolaylaştırmanın tek yolu var; biraz acıyı seveceksin. Kabul edeceksin olanları ve suçu hep başkalarına yüklemeyeceksin.

Birilerine kızmak, bağırmak, kinlenmek kolay da, sen neden izin verdin, onu düşüneceksin. Eğer bir kaza değilse yaşanan, aşkta kanmayı istemek vardır, bunu da aslanlar gibi kabul edeceksin.

İşte bu yüzden gülümsüyorum sen giderken, bunları bildiğimden. Benim hayat arkadaşım olmayabilirsin ama bu yolculuğun bir yerinde eşlik etmekle görevlendirilmişsin. Buraya kadarsa gelebileceğin, bu da kabulüm. Zaten kabul etmesem ne olacak? Yukarıdakinden daha mı iyi bileceğim?

Kabul etmesem olacakları, olmuşları, olabilme ihtimallerini, çıldırırım ben de bazıları gibi belki… Ama düşününce bulduğum tek mantıklı yol bu, isyan etsem neye yarar, bağırsam kaç yazar?

En iyisi gülümsemektir hayata; bütün olanlara rağmen, biraz güvenmektir yaşama, kaderine, tekamülüne ve anlamaktır öğrenmen gerekenleri. Yoksa biliyorum sevgili, sen de bir piyonsun benim hayatımda diğerleri gibi…

Sen ister kal, ister git, bu yolculuk benim, bu kader benim, bu ders benim, daha önemlisi bu kalp benim! Sen kalsan da, gitsen de, benim canım sevmek istiyorsa, sana sormam severim!

Candan Ünal