Diba, sık ve kalın dokunmuş, çiçek nakışlarıyla ve altın ya da gümüş tellerle süslenmiş ipekli kumaş. Değerli bir kumaş olduğu için daha çok saray çevresinde ya da zenginler tarafından kullanılır, erkek ve kadın giysisi, örtü, perde ve döşeme yapmakta kullanı­lırdı.

Araştırmalar dibanın ilk kez Uzakdoğu ve Orta Asya’da dokunduğunu göstermiştir. Türklerin bu kumaşı Anadolu’ya gelmeden önce de kullandıkları bilinmektedir. 14. yüzyılda Anadolu’da da görülmeye başla­yan diba dokumacılığı öteki ipekli kumaş­larla birlikte 16. yüzyıla değin büyük bir gelişme göstermiştir. Bu yüzyıldan sonra Fransa ve Venedik’ten Osmanlı ülkesine gelen ve yerlisinden daha ucuza satılan ipekli kumaşlar arasına diba çeşitleri de girmiş, bir süre sonra bu kumaşlar piyasaya egemen olmuştur.
18. ve 19. yüzyıllarda Avrupa’dan gelen altın ve gümüş görünüm­lü tellerle süslenmiş “telli” kumaşlar da yaygınlık kazanmaya başlamıştır. Bu durum İstanbul ve Bursa gibi iki önemli merkezde ipekli kumaş üretiminin gerilemesine yol açmıştır. Diba, üretildiği yere göre “Frengi ağır telli ve nakışlı mor diba”, “Frengi nakışlı telli diba”, “Venedik’in heft renk turfanda nakışlı dibası”, “Venedik’in heft renk telli dibası”, “Acem dibası”, “Hint dibası” gibi adlarla anılmıştır. İstanbul’da dokunanlardan bazısına “telli al diba”.”güllü diba”, “Selimiye” vb adlar veril­miştir.