İntikam
Mösyö Antoine Leuillet, dul Madame Mathilde Souris ile evlendiğinde on yıldan beri ona âşıktı.

Mösyö Souris, Mösyö Leuillet'nin dostu ve kolejden eski arkadaşıydı. Leuillet onu sever, fakat biraz da aptal bulurdu. Sık sık, "Bu zavallı Souris'nin aklı biraz kıt" derdi.

Mösyö Souris, Bayan Mathilde Duval ile evlendiği zaman Leuillet şaşırmış ve üzülmüştü. Çünkü o da, Bayan Duval'e vurgundu. Bayan Duval, kendisine küçük bir servet edindikten sonra elini eteğini işten çeken tuhafiyeci komşularının kızıydı. Güzel, akıllı ve nazik bir kızdı. Souris'yle parası için evlenmişti.

Leuillet, Souris'nin Bayan Duval'le evlenmesinden sonra, başka umutlar beslemeye başladı. Arkadaşının karısına kur yapıyordu. Yakışıklı, aptal olmayan, üstelik de zengin biriydi. Arkadaşının karısını ayartabileceğini düşünüyordu; ama başaramadı. Bu başarısızlık, onun iyice âşık olmasına yol açmıştı. Fakat arkadaşıyla olan yakınlığı, yasak aşkını rahatsız ediyor ve kendisini güç durumda bırakıyordu. Madam Souris ise, Leuillet'nin artık kendisi hakkında çapkınca düşünceler taşımadığını sanıyordu; onunla dost olmuştu. Bu, böylece dokuz yıl sürdü gitti.

Bir sabah, Leuillet'ye Madam Souris'den bir haber iletildi. Mösyö Souris, bir kalp rahatsızlığı geçirerek ölmüştü.

O anda, birden içi ürperdi. Kendisi de, Souris ile aynı yaştaydı. Fakat aynı zamanda, büyük bir rahatlama, bir coşku ve bir kurtuluş duygusu kapladı içini. Artık Madam Souris özgürdü.

Bununla birlikte, üzgün görünmeyi becerdi. uygun zamanı bekledi ve bu arada, çevrenin tepkisini çekmemek için gereken şekilde davranmaktan da geri kalmadı. Nihayet, on beş ay sonra dul Madam Souris ile evlendi.

Evlenmesi doğal karşılandı. Bu, iyi bir dostun ve dürüst bir adamın yapması gereken bir davranış olarak görüldü.

Leuillet, nihayet mutlu olduğunu hissetti.

Evliliklerini büyük bir anlayış ve yakınlık içinde sürdürdüler. Birbirlerinden sakladıkları hiçbir şey yoktu ve bütün düşündüklerini birbirlerine anlatıyorlardı. Leuillet, simdi karısını güven veren bir aşkla seviyor; onu müşfik ve sadık bir eş, bir sırdaş olarak olarak görüyordu. Fakat Leuillet'nin yüreğinde, bu kadına ilk sahip olan, onun en güzel gençlik dönemlerini yaşayan ve hatta onu biraz da yıpratan Souris'ye karşı tuhaf ve açıklanamaz bir kin vardı. Ölen kocanın anısı, yaşayan kocanın mutluluğunu bozuyor ve sonradan ortaya çıkan bu kıskançlık, gece-gündüz Leuillet'nin yüreğini rahatsız ediyordu.

Sonunda sürekli olarak Souris'den söz etmeye başladı. Kişiliğini ve alışkanlıklarını öğrenmek için onunla ilgili bir sürü ayrıntılı soru soruyordu. Onun aksak yanlarını ve kusurlarını anımsatan şakalar yapıyordu. Evde karısına devamlı sorular yöneltiyordu:

- Hey, Mathilde!
- Ne var?
- Bir dakika gelir misin?

Karısı, onun yine Souris'den söz edeceğini biliyor, gülümseyerek yanına geliyor ve kocasının bu zararsız tutkusunu pohpohluyordu.

- Söyle bakalım. Souris'nin bir gün kısa boylu erkeklerin uzun boylu erkeklerden daha çok sevildiğini söylediğini hatırlıyor musun? diye soruyordu.

Sonra da, uzun boylu Leuillet, kısa boylu Souris hakkında kötü kötü düşüncelere dalıp gidiyordu. Madam Leuillet ise, Souris'nin bu konuda haklı olduğunu söylemeye çalışıyor, kahkahalarla gülüyor ve yeni kocasının hoşuna gitmesi için eski kocası ile tatlı tatlı alay ediyordu. Leuillet de, "Önemi yok, bu Souris de zaten aptaldı" diye söze karışıyordu.

Karı-koca mutluydular. Leuillet, karısına olan dinmez aşkını her fırsatta göstermeye devam ediyordu.

Uykularının kaçtığı ve gençlik dönemlerindeki gibi kendilerini istekli hissettikleri bir gece, Leuillet karısını kolları arasına almış, ateşli ateşli dudaklarından öperken birden soruverdi:

- Söyle bakalım hayatım.
- Ne var?
- Sana bunu sormam zor. Souris... Souris, iyi bir âşık mıydı?

Madam Leuillet kocasını öptü ve "Senin kadar iyi değildi, hayatım" dedi.

Bu söz, Leuillet'nin erkeklik gururunu okşamıştı. "Söyle bakalım, dedi, budalaydı değil mi?"

Karısı cevap vermedi. Muzipçe gülümsedi ve yüzünü gizlemek için kocasının boynuna sokuldu.

Leuillet tekrarladı: "Budala olmalıydı... Nasıl söylesem? Pek... pek becerikli değildi, değil mi?"

Karısı, başıyla "Hayır, değildi" anlamına hafif bir hareket yaptı.

- Geceleri senin için sıkıcı oluyordu değil mi?

Bu kez, büyük bir açık yüreklilikle, "Ah, evet!" diye cevap verdi.

Leuillet, bu yanıt üzerine, yeniden karısını öptü ve "Ayının biriydi! Onunla mutlu değildin tabii" diye mırıldandı.

Karısı, "Her gün neşeli, keyifli değildi " diye karşılık verdi.

Leuillet, kendisini pek mutlu hissetti. Karısının yeni durumu ile eski durumu arasında kendi lehine bir karşılaştırma yaptı.

Birkaç dakika konuşmadan sessiz sessiz durdu; sonra yeniden konuşmaya başladı:

- Söyle bakalım.
- Neyi?
- Benimle açık açık konuşur musun?
- Pek tabii hayatım!
- O zaman söyle, hiç bu sersem Souris'yi... hiç... hiç aldatma arzusuna kapılmadın mı?

Madam Leuillet, utandı ve başını kocasının göğsüne iyice yasladı. Meraklı koca, karısının güldüğünü fark etti.

Israr etti. "Hadi söyle... Boynuzluydu eski kocan, değil mi?" diye söylendi. "Söyle bana, çekinecek bir şey yok. Bana her şeyi anlatabilirsin".

Leuillet, özellikle "bana" sözcüğü üzerinde ısrarla duruyor ve eski kocasını aldatmak isteseydi, bunu benimle yapardı diye düşünüyordu. Bu büyük itirafın hazzı içinde tir tir titriyor ve karısının, namuslu bir kadın olmaması halinde onu ta o zamandan elde edeceğini geçiriyordu kafasından.

Karısı hiç yanıt vermiyor ve komik bir şeyi hatırlamış gibi sürekli gülüyordu.

Leuillet de, Souris'nin kendisiyle boynuzlanmış olacağını düşünerek gülmeye başladı. Ne gülünçtü, gerçekten ne gülünçtü!
Sevinçten dili dolaşarak, "Souris, zavallı Souris, boynuzlasaydı, karın seni benimle boynuzlardı!" dedi.

Madam Leuillet de, katıla katıla gülmeye başlamıştı; gülmekten gözlerinden yaş geliyordu.

Leuillet, "Hadi, itiraf et, açık konuş! Benim hoşuma gitmez sanma" diye tekrarlayıp duruyordu.

O zaman karısı, "Evet" diye mırıldandı.

Leuillet, "Hadi söyle. Anlat her şeyi" dedi.

Madam Leuillet, hoşuna gidecek bir itirafta bulunmasını bekleyen kocasının kulağına, "Evet, onu aldattım!" diye fısıldadı.

Leuillet, bu yanıtı alınca buz gibi kesildi; bunun, iliklerine kadar yayıldığını hissetti. "Sen... Sen onu aldattın ha!" diye kekeledi.

Kadın, kocasının hoşuna gittiğini sanarak, "Evet, evet onu aldattım" diye tekrarladı.

Leuillet, doğrularak oturdu. Can evinden vurulmuş, soluğu kesilmişti. Boynuzlananın, aslında kendisi olduğunu fark ederek allak bullak olmuştu.


Önce hiçbir şey söylemedi. Birkaç saniye sonra yalnızca "Yaa!" dedi.

Yaptığı hatayı çok geç anlayan Madam Leuillet ise, artık gülmeyi kesmişti.

Leuillet, sonunda dayanamadı ve "Kiminle?" diye sordu.

Karısı hiç sesini çıkarmadı. Bir kurtuluş yolu arıyordu.

"Kiminle" diye tekrar sordu Leuillet.

"Genç bir adamla" dedi sonunda karısı.

Leuillet, birdenbire karısına döndü ve kupkuru bir sesle, "Bir kadınla aldatmadığını biliyorum. Sana hangi genç adamla aldattığını soruyorum, anlıyor musun? diye bağırdı.

Kadın, hiç cevap vermedi. Bunun üzerine, Leuillet, sarındığı çarşafı yakalayıp yatağın ortasına fırlattı ve "Kim bu adam, öğrenmek istiyorum, duyuyor musun beni?" diye bağırdı.

Karısı güçbela konuşarak, "Seninle dalga geçmek istemiştim" dedi.

Ama Leuillet öfkesinden titriyordu. "Nee? Dalga mı geçmek istemiştin? Alay ediyordun benimle, öyle mi? Bu yalanlara inanacağımı mı sanıyorsun? İşitiyor musun beni, sana adamın adını soruyorum!" diye haykırdı.

Madam Leuillet, sırtüstü hareketsiz yatıyor ve hiç konuşmuyordu.

Leuillet, karısının kolunu yakalayıp sertçe sıktı ve "Duyuyor musun beni? Sana soru sorduğum zaman yanıt istemek hakkımdır" diye bağırdı.

Bunun üzerine, karısı sinirlendi ve "Delirdin galiba sen, rahat bırak beni!" dedi.

Leuillet, kızgınlıktan titriyordu. Ne diyeceğini bilemez, çileden çıkmış bir durumda bütün gücüyle karısını sarsıyor ve "Duyuyor musun beni, işitiyor musun?" diye haykırıyordu.

Kadın, kocasından kurtulmak için ani bir hareket yaptı; o sırada, eli kocasının burnuna çarptı. Leuillet, kızgınlıktan sanki kudurmuştu. Kendisine vurulduğunu düşünerek, bir hamlede karısının üzerine çullandı.

Karısını altına almış, bütün gücüyle tokatlıyor ve "Bak hele, şuna bak hele! Namussuz, <-Yasak Kelime->, kaltak!" diye haykırıyordu.

Leuillet, gücü tükenip de soluk soluğa kalınca, karısının üzerinden kalktı ve şekerli su hazırlamak için konsola yöneldi. Bayılacak derecede yorgun hissediyordu kendisini.

Karısı ise, bu hatası yüzünden bütün mutluluğunun sona erdiğini düşünerek, yatağın içinde hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.

Bir ara başını kaldırdı ve:

"Dinle Antoine, buraya gel. Sana yalan söyledim, gel anlatayım" dedi.

Başını yukarı kaldırdı. saçları darmadağınıktı... Bin bir kurnazlıkla kendisini savunmaya hazırlanıyordu.

Leuillet ise, karısını dövdüğünden dolayı utanarak ona doğru yaklaştı. Ama, önceki kocası Souris'yi aldatan bu kadına karşı yüreğinde bitmez tükenmez bir kinin doğduğunu hissediyordu.