Topluluk karşısında konuşmak, insanların kendi aralarında konuşmalarından daha güçtür. Konuşan kişi, bir dinleyici kitlesinin kendisini izlediğini bilir; düşünce akışını ve sözlerini denetlemek kaygısıyla, aşın bir dikkat ve heyecan içinde bulunur; bu ruhî durum onun düşünme ve konuşma yeteneklerini tabiî çalışmaktan alıkoyar.
Bu türlü konuşmalar, dinleyicilere bir olay anlatmak, bir bilgi ve haber vermek, bir görüş açıklamak için yapılır. Konuşurken zihin kendiliğinden bir baş- son sırası gözetir.
Konuşanı, dinleyicilerin işitmesi, anlaması gerekir. Bundan dolayı, bu tür konuşmalarda ses, söyleme ve ses frekansı meseleleri de ortaya çıkar. Konuşma-(Terbiyeden-Yoksunum)-cının bu yönlerden de yetiştirilmesi mecburiyeti vardır.
Hazırlıklı konuşmalarda, dinleyici karşısına düzgün bir giyimle çıkılmalıdır. Saygı, nezaket, güleryüz, her durumda olduğu gibi, konuşmada da şarttır. Konuşmacı söze, dinleyicilerin seviyelerine uygun hitapla başlamalıdır. (Arkadaş-(Terbiyeden-Yoksunum)-lar, Bayanlar, Baylar; Sayın dinleyiciler; protokoldan dinleyiciler varsa, protokol sırasına göre hitap edilir: Sayın Valimiz, Sayın Komutanımız, Sayın Belediye Başkanımız, Sayın Rektörümüz, Sayın Dekanlar, Sayın Öğretim Üyeleri… gibi).
Konuşma oturarak veya ayakta yapılabilir. Ayakta durulurken elleri ceket, pantolon cebinde tutmak doğru değildir. Mikrofon varsa, 25 – 30 cm. arkasında durulur, ağız mikrofona yapıştınlmaz. Dinleyicilerin hepsine bakılmalıdır. Yalnız öndekilere, salonun bir yönüne bakmak doğru olmaz.
Konuşmacı omuzlarını kısıp başını öne eğmeden dik ve rahat durmalıdır.