İMKÂNIM YOKTU deme.
Kendine doğruyu söyle.
Üşendim de...
Tembellik ettim de...
Canım istemedi de...
Yapmak içimden gelmedi de...
Hiç değilse yattım de...
Ne dersen de ama "imkânım yoktu" deme.
Unutma iman en büyük imkândır. İmanı olanın imkânı tükenmez. Hatta kimi zaman "imkânım yoktu" demek "imanım yoktu" demeye bile gelebilir.

Birileri önüne çıkıp şöyle sorabilir: "Falancanın imkânı var fakat yapmıyor. Neden acaba?"
O zaman diyeceğin bir şey vereceğin bir cevap yoktur.
İmanın makarrı olan yürek bitimsiz bir güç merkezidir. Göz ferini diz dermanını yumruk fermanını yürekten alır. Tıpkı kaslara komuta eden sinir sistemi gibi...
Başını dik tutan kasların değil o kasa komuta eden beynindir. Yumruğunu havaya kaldıran pazuların değil o pazulara komuta eden beynindir.
Gittinse ayağın değil yüreğin götürdüğü için gittin.
Gitmedinse yüreğin yetmediği için gitmedin.
Yaptınsa elin erdiği için değil aklın erdiği için yaptın.
Yapmadınsa elin ermediği için değil yüreğin yetmediği için yapmadın.
Gördünse gözün olduğu için değil dahası baktığın için değil gönlün olduğu için gördün. Eğer gözü olan herkes görseydi bunca "bakarkör"ün varlığını nasıl ve neyle açıklardık? Eğer göz görmenin yegâne organı olsaydı gözü olmadığı halde bir çok göz sahibinin göremediği hakikatleri gören kafa gözü kör kalp gözü açık yiğidi nereye koyardık?
Görmedinse göz olmadığı için değil hatta "göz bakmadığı" için değil "gönül akmadığı" için görmedin. Tıpkı yapmadıklarını gönlün olmadığı için yapmadığın gibi. Tarih bir işe baş koyanların önce o işe gönül koyduklarının şahididir. Unutma ki baş işe düşmeden iş başa düşmez.
"Yapacaktım ama kimsem yoktu" deme.
"Kimsesiz" değilsiniz "kimse sizsiniz."
Allah(c.c.) var O yâr. Gerisi olmasa ne çıkar?
Yapacağı işte O'nu hesaba katmayanlar Besmelesizdirler. Besmeleli olanlar yaptıklarını O'nun sayesinde O'ndan aldıkları yetki ve güçle O'nun yardım ve desteğiyle yaptıklarının bilincinde olanlardır.
O elde var "Bir"dir.
O'nu yanında bilen kimseye muhtaç değildir O'nsuz olanın kimsesi yoktur.
Görevini yapmak için sağına soluna ve dahi ardına bakanlar O'nun gözetimi altında olduklarının O'na karşı sorumlu olduklarının şuurunda olmayanlardır.
"Yürüyeceğim ama kim gelecek?" deme sadece yürü.
Yeter ki yürü ve iz bırak. Zamana ve mekâna bir soğuk damga gibi vur ayak izini. Yürüyüşünün tanığı olsun bıraktığın izler. Hiç iz bırakıp da izlenmeyen birini gördün mü? Unutma ki iz bırakanlar mutlaka izlenirler. İzlemeye gönlü olanlar mutlaka iz ararlar.
Hem baksana kendine. Sen senden önce yürüyen birilerinin izini izlemiyor musun? Bunu ancak yolcu olduğunu unutmayanlar yolculuğu her şeye rağmen sürdürenler bilir.
Zaten yol dediğin izlerin icmalinden başka nedir ki?
Yolu yol kılan biraz da senin ve senden önce yürüyenlerin izi değil midir? Zaman ve mekânda var olan tüm yolları yolcular açmamışlar mıdır? Ve yolun kerameti yolcudan menkul değil midir?
Ve bir de "yapacağım ama değerinin bilineceğinden umutlu değilim" deme.
Bir kere umut dediğin imanın öz çocuğudur.
Çocuğuna kıyan anasını ağlatır.
Umuduna kıyma ki imanın ağlamasın.
Etrafına bak. Ne kadar umutlu adam varsa hepsi de bir şeyler yapan değer üreten kıymet ortaya koyan kimselerdir. Yani yapanlar umutlu yatanlar umutsuzdur. Handiyse birinin umuduna bakıp onun yapanlardan mı yatanlardan mı olduğunu anlayabilirsin.
Hem yatanların umutlu olması hayra alâmet değildir tabi ki yapanların umutsuz olması da...
Değerini kim mi bilecek?
Bu kaygı sahte değerlere yakışan bir kaygıdır. Sahici değerlere vurulanlar "Değerim bilinir mi acaba?" diye kaygı duymazlar. Çünkü adı üstünde değer değerini başkalarının bilmesine borçlu değildir bu bir.
İkincisi değer bilenlerin varlığı ve hâlâ bir şeyler yapıyor olmaları değerin değerini takdir eden birilerinin her zaman mutlaka var olacağının en güzel ispatıdır.

Mustafa İslamoğlu

her zaman bahanemiz var ama ya orda ne bahanemiz olacak

Emegine sagLık