İLK BAKIŞTA GÖRÜLMEM

Siyah bir yıldızım gökyüzünde
İlk bakışta görülmem arayınca da bulamaz kimse beni.
Siyahlığım o kadar koyu o kadar güçlü ki ;
Yaklaşanlar yavaş yavaş matlaşır yaklaştıkçada sönerler.
Aslında ben geceleri üstünüze çöken karanlığın kendisiyim.
Bazen yetinmem;
Ay olur kapatırım güneşinizi beş on dakikalığına da olsa.
Hiç uyumam
Aydınlık sandığınızda bile varım ben.
Güneş doğduğunda;
Kendi menfaatinden başka bir şey düşünmeyen
Yobazlığa dibine kadar batmış
Ya da kibir denilen hasta duyguyla boyanmış
Sahtekar yüzlerini birtek aynada kendilerine gösteren
Ahlak muhakemesini sadece ağızlarıyla yapan
Ve en zevklisi
Düşündüğünü sanıp kendini kandıran
Örümcek kafalarda sürdürürüm karanlığımı.
Gerçekte
Güneş sadece pencereye doğar.
Yani bu zavallılar izin vermezler en büyük düşmanıma
Kafataslarından girip düşüncelerine doğsun diye.
Dünya yokken de vardım dünya kalmadığında da olacağım.
Tek değişen benim karanlığımın güçlenmesidir günden güne.
Ve öyle bir gün gelecek ki
Doğacak güneş bile içinde beni hissedecek önce.
Sonra bir anda kararıp kurtaracak
insanların düzgün kalanlarını umud etmekten...
Ve çocukları;
yatmadan önce "bana güneşi anlatsana"
diyecek babalarına.
Şairler; "bana güneşin resmini çizebilir misin?
Anlatabilir misin dünyaya aydınlığı?" diye seslenecek
Işığın rengini hatırlamaya çalışan çaresiz ressamlara