zamandan önce doğdum, bir avuç sesti ömrüm
gölgemin izi kaldı karanlığın ağzında
aynada haritasız unutmuştum denizi
annemin göğsünde eskiyen aşktım
ben günah işledikçe incelmişti arz
döndüm! kabileydiniz çok yüzlü bir çarmıhta
beni de terk ederken bir tanrıyla aldatın

Zeynep Köylü, 1978 yılında Çorum’da doğdu. Ankara Üniversitesi İletişim Fakültesi Radyo-Televizyon-Sinema Bölümü’nü bitirdi (2003). Çeşitli yayın kuruluşlarında editörlük yaptı.

1997’de Arkadaş Z. Özger Şiir Ödülü’nü aldı. İlk kitabı Son Arzum Gül ve Kedi, 1998 yılında Mayıs Yayınları tarafından yayımlandı. Bu kitabıyla Orhon Murat Arıburnu Şiir Ödülü’nü aldı (1999). İkinci kitabı İlk Ağacı Öperek, 2007 yılında Everest Yayınları’ndan çıktı.

Şiirlerinden bazıları; İngilizce, Hollandaca, Litvanyaca, Bulgarca ve Moğolca’ya çevrildi ve antolojilerde yer aldı.

Bazı Şiirleri

Serçeler Ayışığı Gömerdi

serçeler ayışığı gömerdi
küllerine gül dikerdim zamanın
üvey annem “yeşermez!” derdi
kirlenmişti gökyüzünüm gömleği
ben yalnızlık kokardım
kuşlar korkardı

geç kalmıştım ilkyaz erinçlerine
sevinçlerin intiharını kutsardım
geceyi çalardı aysız çingene
kırılırdı cam, ürkerdi ışık
suların ıslak ağzını öperdim

kopardı düşlerin tünediği dal
eşkali belirsiz ölüm gelirdi
esmer parmaklarım
yüzüm de vardı
serçeler ayışığı gömerdi
görmezdi üvey annem
yeşerdiğini gülün

Zeynep Köylü
Son Arzum Gül ve Kedi

Tuttum, Sevdim

karanlık sularımı çoktan terkettim
bağışlamayın beni

bir çocukla geçirdim
en son gecemi
yağmurun şarkısını öğretti bana
kayanın yalın ışıltısını

eprimiş yıldızlara tutundum
ilk kez not almadım hatalarımı
geceler aşkların kurtuluş günü

çağırmadım kimseyi
hem bayrağımda yoktu
örümcek ağlarına düş eklediğim
görülmesin diyedir bunca duvarlar

kimliğimi bir yolcuya bıraktım
sesimi ölülerin suskun ağızlarına

camgöbeği
hüzünlerim de oldu
haritasız acılarım da

göz notlarında kaldı
yüzümün son mevsimi

tuttum, sevdim. bağışlamayın beni

Zeynep Köylü
Son Arzum Gül ve Kedi

Zan

zamandan önce doğdum. bir avuç sesti ömrüm
gölgenin izi kaldı karanlığın ağzında
aynada haritasız unutmuştum denizi
annemin göğsünde eskiyen aşktım
ben günah işledikçe incelmişti arz
döndüm! kabileydiniz çok yüzlü bir çarmıhta
beni de terk ederken bir Tanrıyla aldatın

hiçbir sesi sevmedi ağzımdaki uçurum
serçelerin duasıyla büyümüştüm bir gece
avlunuzun kızıydım. çok denedim ölmeyi
her sokak sevişimde kanardı bileklerim
rüzgârsa içimdeki en eski büyücüydü
onarırdı çöllerde kırılan asasını
gölgeme bağdaş kuran ay perisiyle

masallar ki o eksik gölgemden kalmışlardı
yüzümün yittiğini söylediğinde babam
bendim gökyüzünün son götürdüğü uçurtma
adanmış bir kuyuydum odaların yasına
ırmaklar hiç dönmedi. oysa döndüm
k a b i l e y d i n i z
zaman şimdi zan altında

Zeynep Köylü
Bahçe, 14
__________________
bir yolcu\"