Akşam karanlığının hüzün verici noktalarındayım
İnsanlık zorunluluğunu düşünüyorum
Mutlak takıntılarımı yenmeye çalışıyorum, fakat;
Yardımsız, yalnız ve ışıksızım
Üzerime çekiliyorsun ağır ağır,
Bir güneş gibi üzerime...
Ama zorunlu bir güneş bu,
Kahredici bir lanet gibi;
Yalnızlık dolu, yaşamak sebebim varmışçasına
Bir perde oluyor gözlerin, hayatı göremiyorum sonra
Hiç biri senin eserin değil,
Ben senden güçlü biriyle boğuşuyorum;
İçimdeki senle savaşıyordum yıllarca
Hayal gücüm ne kadar yorulursa,
O kadar galip geliyordum
Ve ne kadar kendimdeysem
O kadar yenik düşüyordum
Hep haklı çıkıyorsun, adaletsiz bir dünyadayız.
Artık düşsen yakamdan
Yoruldum düşlerimi çalmandan
Hayata atılıyorum işte!
İnadına bir oyun bu, zorunluyum, oynuyorum