Düşündün mü,
hiç hayatın bir köprü olduğunu?
Birleştirdiğini,
sonsuzluğun iki yakasını?
Veya...
bir gemi,
uçak...
ya da tren,
sonsuzluğun kıyıları arasında
durmadan dolu gidip,
boş dönen?
Üzerinden geçenlerin eksik olmadığı bir köprü,
Ya da...
yolcusu eksik olmayan bir gemi.
Kiminin karşı kıyıya hazırlık yaptığı,
kimisinin birinci mevkiye ulaşmak için çırpındığı,
kimininse farkında bile olmadığı.
Ben de seyahat ederim bu gemide,
karanlık, penceresiz köşemde,
seyrederek görünmeyeni.
Bilirim sonsuzluk denizinin sonsuz,
zamanın hayal olduğunu.
Gördüğüm zaman her güzelliği,
gözlerim kapalı
ve süzüldüğüm zaman dalgaların melodisiyle
ses geçirmez duvarların ardında
terkederim gemiyi,
keşf ettiğim için;
içimdeki
her anın sonsuz,
ve sonun,
aslında...
sonsuzluk olduğunu