Hiç bir şeyden nefret etmedim senden nefret edememekten nefret ettiğim kadar..
İçimde yanan bir şehir, kocaman bir enkaz var.
İntihar ediyor sevgi sözcükleri,
Kelimeler sıraya girmiş, terketmek için bu şehri..
Kaçıyorlar...
Anneler canavar olmuş çocuklarını yerken,
Dönmek için geç, ölmek için çok erken..
Depremlerin ardı arkası kesilmez, dinmez yağmur, üşür içimdeki çocuk, ağlar..
Gözyaşlarım koluma akar, yakar...
Uyanırım gecenin bir yarısı, hıçkırıklar içinde;
Bir mum yakarım, bir şarkı açarım, sarılırım tek dostuma, masamda resmin,
Şarabım azaldıkça yankılanır odamda ismin..
İçten içe düşlerim sıcak nefesini..
Dokunmak isterim saçların alev alev yakar parmaklarımı,
Gözlerin öldürür bakışlarımı,
"Özledim" der akan tek damla gözyaşım,
Özledim der ellerim,
Özledim der gece,
Yıldızlar sana yanıp söner..
İsmini sayıklarım, hece hece...
Ağlarım, çok ağlarım...
Geceyi geceye bağlarım da düşünmem seni.
Gündüzleri çıkamam sokağa sana benzeyen birini görürüm diye..
Alışırım elbet bu uzağa. Hatta giderim ben de bir gün iyiden iyiye.
Buralardan..
Bir şarkı söylerim giderken,
İçinde sen olmayan.
Kimsenin kimseye söz vermediği bir dünyaya.
Sadece rüyalarımda dalarım artık o Hülyaya..
Giderim arkama bile bakmadan.
Bari bu şehir daha fazla ağlamasın.
Dalları düşmüş her gün altında seni beklediğim ağacın.
Sökülmüş kaldırımları o sokağın.
Yokluğunda yağmur eskisi gibi yağmaz olmuş,
Bulutlar gölge etmiyormuş artık aşıklara,
Güneş bile öfke dolmuş...