Mezopotamya’dan göçeden İbraniler, Akdeniz kıyısında Mısır ve Asur arasındaki geçiş yolu üstünde yerleşik bir konuma kavuştuklarında, çevrelerindeki tüm uygarlıkların edebiyatı, yasaları, şarkıları ve dinsel törenlerinin etkisinde kalmışlar, edebiyata özen gösterdiklerinden her şeyi yazıya dökmüşler ve bugün elimizdeki pek çok eski bilginin kaynağını oluşturmuşlardır.

İbraniler için müzik, tümüyle dinsel törenlere, tapınmaya ilişkin bir kavram olarak yalnız tapınakta yer alır. Okunan metinler, özgün Babil ve Mısır şiirlerine dayalı ilahilerdir. Bu ezgiler antifon (antiphon) olarak adlandırılan bir biçimde düzenlenmiştir.

Antifonlarda dinsel lider, rahip veya haham, her dizenin yarısını söyler, halktan oluşan koro geri kalanı tamamlar; ya da baştaki kişi ilk tümceyi sunar, koro onu yineler. Bunlar aynı zamanda toplu nakaratlar olarak bilinir. Ortaçağın başlangıcında derlenen Ambrosiııs ezgileri gibi pek çok yalın ezgi örneği, antifon geleneğini sürdürmüştür.

İbranilerde aynı zamanda danslar ve dünyasal müzik de gelişmiştir. İşçi şarkıları, ağıtlar ve kutlama ezgileri, tarihte ilk kez bu toplumda görülür. İbrani çalgıları Mısır ve Asur çalgılarının benzeridir. Kinnor adlı on telli arp, uda benzeyen nebel, santurun atası olan pesanterin, savaş ve dinsel törenlerde etkin olan içi boş, boynuzdan yapılmış şofar adlı borular, tulum ve kaval gibi üfleme çalgılarla, bugünkü tefin atası olan tofile bronz ziller, bu müziğin başlıca çalgılarıdır.

alıntı