Adil bir hükümdar olan Nuşirevan, bir gün ava çıkar. Av peşinde iken, muhafızlardan ayrı düşer. Susayan hükümdar, yakınında bir köy görüp oraya gider. Bir evin kapısının önünde durup, içmek için su ister. Evden bir çocuk çıkar.

    Kendisini gördüğünde eve süratle geri döner ve bir şeker kamışı parçasını sıkıp, suya karıştırır, bir bardakla onu hükümdara sunar. Hükümdar kadehe bakar ki, içinde toprak ve toz bulunur. Yavaş yavaş suyu içer. Sonuna vardığında:

    - "Güzel ve tatlı su. İçinde toz toprak bulunmasaydı" der. Kız çocuğu:

    - "Ona toz, toprağı ben kasden koydum" der. Hükümdar:

    - "Niçin böyle yaptın?" diye sorunca, çocuk:

    - "Seni çok susamış gördüğümden, suyu birden içersin de sana zarar verir diye korktum" der.

    Nuşirevan kızın zeka ve anlayışından dolayı taacüp ederek:

    - "Suya kaç şeker kamışı sıktın?" diye sordu. Çocuk:

    - "Bir tane sıktım" diye cevap verdi.

    Nuşirevan buna da çok taacüp etti. Sonra sarayına döndüğünde, o yerin vergi kayıtlarını istedi. Kontrol sonucu, vergisinin az olduğunu gördü. Kendi kendine oranın vergisinin artırılması cihetine gidilmesine karar verdi.

    Bir müddet sonra o yere yanlız başına gitti. Aynı kapının önünde durup, içmek için su istedi. Kapıyı yine aynı kız çocuğu çıktı. Kendisini tanıdı. Süratle ona su getirmek için eve girdi. Fakat bu sefer suyu getirmekte geç kaldı. Hükümdarın yanına çıktığı vakit kendisine:

    "Geç kaldın" dedi. Çocuk:

    - "Senin ihtiyacın bir kamış parçasından çıkmadı. Üç kamış parçasını sıkmak zorunda kaldım" diye cevap verdi.

    "Bunun sebebi nedir?" diyen hükümdara çocuk şöyle cevap verdi:

    - "Sultanın niyetinin bozulmasıdır. Biz işitmişiz ki, Sultanım, kavmi üzerindeki niyeti değiştiği zaman, mahsullerininin bereketi gider ve hayırları azalır."

    Bunu işiten Nuşirevan güler ve içinde beslediği vergiye zam hususundaki kararından vazgeçer.