Kaç ay oldu görüşmeyeli, kaç gün; hiç mi merak etmedin? Belki de eski bir dost gibi, ha bugün ararım, ha yarın diyerek günleri geçirdin.

Öyledir ya bazen; hayatın koşuşturmasına dalarsın. Bir dost düşer aklına gün içinde, şu işim bitsin arayayım dersin ama bir türlü fırsat bulup da arayamazsın. O gün geçer, ertesi gün olur, unutursun. Sen orada, o bir yerlerde yaşarsınız ama hep akılda kalırsınız.

Belki ben de yüreğinde ve aklındayımdır da, şu elindeki iş hiç bitmemiştir. Olmaz mı? Olmaz, biliyorum! İnsan sevdasına yüz sürmüşse birinin, merakından olmasa da, sesini duymak için arar.

Hiç umurunda değil miyim? Ne yer, ne içerim, ne ederim? Ne güzel ayrıldık üstelik, görüşürüz dedik birbirimize, yanaklarımızdan öptük. Hiçbir şey yoktu, sonra ne oldu?

Şimdi arasam, nasılsın desem, neden aramadın desem, yüzlerce bahanen olacaktır mutlaka. Vagonlar gibi art arda sıralanmış ne çok işin vardır kim bilir? Ve hepsi benden daha önemli olmalı!

Yüreğim kabul etmek istemese de, bu tek taraflı bir sevda. Ben sana aşığım! Umursamadan dünyanın geri kalanını, yüzüm ayçiçekleri gibi hep sana dönük.

Senin ise, benden başka düşlerin var. Gitmen gereken yollar, okuman gereken cümleler, bakman gereken gözler, çözmen gereken işler var. Ne beni sevmeye vaktin var, ne başkasını! Sen kendini sevmekle meşgulsün…

Aslında kabul etmiştim hepsini, başlarken bilmesem de, seninle yürüdükçe çözmüştüm. Hiç değiştirmeden, razı olarak, olduğun gibi sevmiştim seni çünkü sevmenin ancak bu şekilde gerçek olacağına inanıyordum.

Ama yine de yüreğimi tam ortasından burkan bir şey var? Hiç arayıp sormuyorsun ya; geçtim sevgililiği, aşkı, sevgiyi, dostluğun hatırına da olsa, hiç umurunda değil miyim?

Candan Ünal